Με τη δεύτερη καραντίνα μέσα στο 2020 συνειδητοποιούμε πλέον ότι ο κόσμος μας αλλάζει τελεσίδικα. Η αγωνία της επόμενης μέρας γίνεται καθημερινότητα. Τα ανεξέλεγκτα συμβάντα, όπως ο κορωνοϊός, αποδεικνύουν ότι-όσο κι αν ενισχύομε τις άμυνές μας-η ανθρωπότητα δεν καταφέρνει να εξαφανίζει το αστάθμητο στο σύμπαν μας.  Κανείς δεν γνωρίζει τις αλυσιδωτές αλλαγές που προκαλεί η υγειονομική κρίση. Τί  θα βρούμε μπροστά μας, ένας Θεός τό ξέρει!

Ο κορωνοϊός μάς προσγειώνει με έναν τρόπο εσωτερικό : Σκάβει μέσα μας, χαράζοντας αμφιβολίες και καχυποψίες. Μάς απογυμνώνει από κάθε πολιτισμικό επίχρισμα, από κάθε τεχνολογικό επίτευγμα και μάς επαναφέρει στις σύμφυτες βασικές μας λειτουργίες, στον πυρήνα της ύπαρξης. Αυτή η μεταβολή στον εσώτερο πυρήνα του ανθρώπου ζητά εκπροσώπηση στην πολιτική-κοινωνική-οικονομική ζωή, και μέσω αυτών στην αυτοδιοίκηση, στην Παιδεία, στο σύστημα Υγείας, στον πολιτισμό. Σε όλους τους τομείς νέες συνθήκες κυοφορούνται.  Αλλάζουν τα πάντα, με τον τρόπο που σημειώνονται οι μεταβολές στις σημαίνουσες τομές της Ιστορίας. Διότι η τρέχουσα πανδημία αποτελεί τον ισχυρότερο κλονισμό του μεταπολεμικού κόσμου, μέσα από το βίαιο θρυμματισμό σωρείας βεβαιοτήτων.

Βιώνομε ήδη την αδυναμία της δύναμης : Ο πανίσχυρος πολιτισμός και η πανιερότητα της τεχνολογίας τρέμουν μπροστά σ’ έναν ιό, όπως τρέμαμε μπροστά στο σεισμό πριν λίγες μέρες [Παρασκευή, 30-10-2020]. Άς μην ξεχνάμε ότι οι πολλαπλές ανατροπές απαιτούν αντίστοιχες προσαρμογές, ευελιξία και πολυεπίπεδο συντονισμό. Όταν κάτι γκρεμίζεται, οφείλομε να το ξαναχτίζομε με ανοιχτόμυαλο σχεδιασμό και ανθεκτικότερα υλικά. 

Η κοινωνική ψυχολογία ορίζει τον κορωνοϊό  ως ορόσημο στη δεκαετία του 2020. Είναι μία μεταβολή που άρχισε με συμβάντα γεωπολιτικών σχεδιασμών και ψυχικών ρηγματώσεων, ήδη με την πτώση του τείχους του Βερολίνου και την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους.

Ωστόσο, ο αποπροσανατολισμένος άνθρωπος της πανδημίας, λόγω φόβου θανάτου, τείνει προς τις ήρεμες φωνές της λογικής, που συσπειρώνουν και συνομιλούν με αμεσότητα-παρρησία-θάρρος. Διότι εδώ δεν έχομε να κάνομε με ιδεολογίες κοσμοθεωριών, αλλά με το υπέρτατο αγαθό της υγείας. Διαπιστώνομε λοιπόν ότι η ανάγκη επιβίωσης καταρρίπτει δόγματα και αντιλήψεις, πολιτικές και αδιέξοδα, σύνορα και διεθνείς σχέσεις. Όλες οι χώρες, ακόμη και οι πλουσιότερες, εξαρτώνται από τις άλλες χώρες, όπως ο κάθε πολίτης εξαρτάται από τους συμπολίτες του. Ουδείς μένει άτρωτος. Η θεραπεία βρίσκεται στη συνεργασία. Είναι θέμα επιβίωσης. Γιαυτό ίσως μπορούμε να ελπίζομε ότι η αποδοχή νέων όρων βιοτής, οδηγούν σε συμμαχίες με γνώμονα το κοινό καλό.—

                                                                            Γ ι ώ ρ γ ο ς      Ν ί κ ο υ      Θ ε ο δ ώ ρ ο υ.

                                                                      Μαρμάρα  ΠΟΥΛΑΤΗΣ,  7η  Νοεμβρίου   2 0 2 0.

Advertisements