Ένα δρομολόγιο που έκανε για χρόνια και χρόνια.
Μια χαρακτηριστική φυσιογνωμία του χωριού μας.
Ένας άνθρωπος που ήταν διαφορετικούς από τους άλλους.
Ένας πλάνητας της ζωής.
Η μορφή του θύμιζε τον Παναγιώτη Φαρμάκη στην “Αγέλαστο Πέτρα” του Φίλιππου Κουτσαφτή.
Άνθρωποι ιδιαίτεροι και διαφορετικοί.
Θυμάμαι τον Γαϊτάνο να έρχεται και να κάνει παρέα στον παππού μου, το Αντωνάκι του Μάρκου, στον φούρνο.
Κάθε Σάββατο ήταν η τιμητική του παππού.
Βασιλιάς πραγματικός στον φούρνο του.
Και εκεί ερχόταν ο Γαϊτάνος και τον έβρισκε.
Έφερνε τα ψωμιά του να τα ψήσει στο φούρνο.
Τα ψωμιά αυτά ήταν κριθαρένια, πιο μικρά από τα άλλα ψωμιά.
Κάθονταν με τις ώρες και μιλούσαν.
Ο πατέρας του Γαϊτάνου ήταν ο κουρέας του χωριού.
Άνθρωποι δεμένοι με τον τόπο τους που στη ζωή τους σπάνια έφευγαν από τη Σίφνο.
Οι άνθρωποι του παλιού καιρού.