Μια από τις πιο αγαπητές μορφές ελλήνων πλοιάρχων είναι ο καπετάν-Σταμάτης ο Μαρινάκης από τη Φολέγανδρο.
Τον συναντήσαμε στη φιλόξενη γέφυρα του «Διονύσιος Σολωμός» μαζί με τον καλό του φίλο, τον καπετάν-Μιχάλη το Λυγνό.
Οι γονείς του είναι από τη Φολέγανδρο.
Ο ίδιος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νέα Πέραμο.
Έχει στενούς δεσμούς με τη Φολέγανδρο.
Με μια πολύ μεγάλη διαδρομή που ξεκινά από το «Κίμωλος» και το «Άγιος Γεώργιος» του Κωνσταντίνου Βεντούρη και φτάνει μέχρι το “Poseidon Hellas” του κ. Παπαϊωαννίδη.
Με είκοσι-οχτώ χρόνια συνολικά στο φυλλάδιο του.
Σε όποιο πλοίο και αν πήγε στέριωνε για χρόνια.
Σε όποιο καράβι πήγαινε συνήθως πήγαινε για λίγους μήνες και τελικά έμενε με τα χρόνια.
Eννιά χρόνια στο «Μπάρι Εξπρές».
Εννιά χρόνια στα πλοία ανοιχτού τύπου του Σαρωνικού (γνωστά και ως «παντόφλες»).
Δέκα χρόνια στο “Poseidon Hellas”.
Η παλιά και η νέα Ακτοπλοΐα
Ευτύχησε να γνωρίσει την Ακτοπλοΐα στις καλές της εποχές.
Με τους ναυτικούς που ταξίδευαν μαζί έκανε σχέσεις ζωής που κρατάνε χρόνια και χρόνια.
Το πιο σημαντικό σε ένα καράβι είναι οι σχέσεις ανάμεσα στα μέλη του πληρώματος, αλλά και οι σχέσεις με τον ίδιο τον πλοιοκτήτη.
Αυτό είναι το πιο σημαντικό.
Τα πράγματα τώρα είναι διαφορετικά.
Παλιά υπήρχε η αμεσότητα ανάμεσα στον πλοιοκτήτη και το πλήρωμα.
Σήμερα έχουν γιγαντωθεί οι ακτοπλοϊκές εταιρείες και έχουν γίνει απρόσιτες.
Στο «Κίμωλος» κατέβαινε ο ίδιος ο πλοιοκτήτης, ο καπετάν-Κώστας ο Βεντούρης, και μας μίλαγε.
Στη σημερινή εποχή έχει λείψει η ανθρωπιά.
Σε αρκετά καράβια κυριαρχεί ο φόβος.
Χάθηκαν πολλές θέσεις ναυτικών στα καράβια, έσβησαν πολλά σινιάλα, μειώθηκαν πολύ τα πλοία.
Το ξεκίνημα
Ξεκίνησε το 1984 στο «Κίμωλος» σαν ναυτόπαις.
Συνέχισε για λίγο στο «Άγιος Γεώργιος», τον αποκαλούμενο «Ξιφία» για τη μακριά και μυτερή του πλώρη.
Με τον «Ξιφία» ταξίδεψε το 1984 από Πειραιά για Κέα-Κύθνο-Σύρο-Μύκονο-Πάρο-Σίφνο.
Το πλοίο έπαιρνε 21 αυτοκίνητα σε ένα μικρό γκαράζ, το οποίο ήταν ξύλινο ήταν κάτω.
Μετά πήγε στη Σχολή Πλοιάρχων στον Ασπρόπυργο.
Το 1985 το καλοκαίρι και το 1986 αφού τελείωσε τη Σχολή επέστρεψε ξανά στο «Κίμωλος»
Στη συνέχεια υπηρέτησε τη θητεία του στο Πολεμικό Ναυτικό, στο «Θέτις» ως έφεδρος σημαιοφόρος.
Το «Θέτις» ήταν Φραγματοθετικό (Φ/Θ). Ήταν πλοίο εφοδιασμένο με εξοπλισμό πόντισης και ανέλκυσης φραγμάτων, παράκτιων εμποδίων. Χρησιμοποιείται, επίσης, για την συντήρηση πλωτών ναύδετων και μεγάλων σημαντήρων.
Τον Σεπτέμβριο του 1989 με το «Θέτις» ήταν η μοναδική φορά που ήρθε στη Σίφνο και κατέβηκε από το καράβι. Έπειτα από τόσα ταξίδια ανέβηκε για πρώτη φορά στην Απολλωνία.
Στο «Μπάρι Εξπρές»
Ο καπετάν-Σταμάτης ο Μαρινάκης το 1989 πήγε στο «Μπάρι Εξπρές» στη Ραφήνα.
Ο καπετάν-Κώστας ο Κουράτολος και ο καπετάν-Μπάμπης ο Κοτσαμπάς του είχαν πει τότε να πάει για λίγο καιρό στο «Μπάρι Εξπρές».
Έμεινε συνολικά εννέα χρόνια στο καράβι.
«Η καλύτερη περίοδος στην καριέρα μου.
Πολύ καλός ο κόσμος μέσα σε αυτό το βαπόρι.
Το πλοίο ήταν σαν μια μεγάλη οικογένεια».
Στο «Μπάρι» ταξίδεψε μαζί με τον κουμπάρο του, τον καπετάν-Νίκο τον Πανουργιά που εδώ και πολλά χρόνια είναι καπετάνιος στο «Μαρμάρι Εξπρές», και τον Γιώργο τον Νικολιάδη, τον θρυλικό Αρχιλογιστή.
Καπετάνιος ήταν ο καπετάν-Μιχάλης ο Δεναξάς και μετά ανέλαβε ο καπετάν-Αλέκος ο Παπαδέας.
Και μετά ο καπετάν-Γιώργης ο Σαμιωτάκης και στο τέλος για λίγο ο καπετάν-Γιάννης ο Λαζάρου.
«Αυτή ήταν η καλύτερη περίοδος της καριέρας μου.
Μπήκα στο καράβι ανθυποπλοίαρχος και έφυγα ως υποπλοίαρχος.
Στο «Μπάρι Εξπρές» έμεινα από το 1990 μέχρι το 1998.
Για ένα μικρό διάστημα πέρασε και από “SATURNUS” του Γιώργη του Βεντούρη.
Όπως μας είπε χαρακτηριστικά:
«Το «Μπάρι Εξπρές» ήταν ένα πολυαγαπημένο πλοίο για όλους όσους είχαμε την τύχη να υπηρετήσουμε σε αυτό.
Αξεπέραστο στη θάλασσα ΔΕΝ ΜΑΣ ΤΑΛΑΙΠΩΡΗΣΕ ΠΟΤΕ.
Το καλύτερο πλήρωμα στη καριέρα μου !!!!
Το πλοίο της Ζωής και της Χαράς!!!»
Όταν το πλοίο πουλήθηκε στην Αgapitos Express Ferries και μετονομάστηκε σε «Εξπρές Ερμής», πλοιοκτησίας του Κώστα του Αγαπητού , ο καπετάν-Σταμάτης ο Μαρινάκης συνέχισε στο ίδιο πλοίο.
Τότε το «Εξπρές Ερμής» έπιανε 72 λιμάνια την εβδομάδα.
Ήταν ένας πραγματικός Γολγοθάς στην Άγονη Γραμμή.
Ταξίδευαν κυρίως για Πάρο-Νάξο-Δονούσα-Αιγιάλη-Κατάπολα, για Πάρο-Νάξο-Ηρακλειά-Σχοινούσα-Κουφονήσι-Κατάπολα-Αστυπάλαια, για Σίφνο-Μήλο-Φολέγανδρο-Σίκινο-Ίο-Θήρα.
Το 1998-1999 πέρασε υποπλοίαρχος και από το «Εξπρές Αφροδίτη».
Καπετάνιος ήταν ο καπετάν-Βασίλης ο Πασχάλης.
Μαζί με δύο ακόμα υποπλοιάρχους, τον καπετάν-Ισίδωρο Λιγνό και τον καπετάν-Κώστα Βελαλόπουλο.
Το «Εξπρές Αφροδίτη» σαν πλοίο ήταν εξαιρετικό.
Το «Μπάρι Εξπρές» είχε πολύ καλό σαν κλίμα.
Το «Εξπρές Αφροδίτη», όμως, ήταν άλλο πλοίο.
Το βαπόρι αυτό ήταν βαπόραρος.
Είχε ανέσεις που δεν είχαμε ξαναδεί.
Και η γέφυρα ήταν εξοπλισμένη με σύγχρονα όργανα και συστήματα που έκαναν πιο εύκολη τη δουλειά μας.
Στον Σαρωνικό ως Καπετάνιος
Μετά το «Εξπρές Ερμής» πήγε στο «Εξπρές Αφροδίτη». Εκεί έχοντας το δίπλωμα του πλοιάρχου τον φώναξε μια μέρα στη γέφυρα ο καπετάν-Νίκος ο Σάρδης και του είπε:
«Σταμάτη, με πήρε τηλέφωνο ο καπετάν-Αντώνης ο Μαρινάκης (διευθυντής ναυτιλιακού τότε στην Hellas Ferries) .
Ψάχνουν καπετάνιο για το «Αφαία» στη γραμμή από Πειραιά για Αίγινα
Και τότε Νίκος ο Κοτζιάς τον προέτρεψε:
«Φύγε να σωθείς»
«Τον άκουσα. Δεν το μετάνιωσα. Πήγα στο Σαρωνικό.
Πήγα για λίγο και έμεινα για 19 χρόνια»
Στην αρχή ήταν δύσκολα, αλλά με τον καιρό συνήθισε.
Ταξίδεψε με τις «παντόφλες» (πλοία ανοιχτού τύπου) «Αφαία», «Ελλάς», «Απόστολος Π» «Σαρωνικός» και «Αίας».
«Οι παντόφλες «ΑΙΑΣ» και «ΣΑΡΩΝΙΚΟΣ» ήταν 85 μέτρα με μπαταριστές μηχανές. Οι παντόφλες «ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Π» και « ΑΦΑΙΑ» με ρεβέρσα, πιο καλές στη μανούβρα.
Το «ΕΛΛΑΣ» μπαταριστό μεν αλλά πιο μικρό και χωρίς μετασκευές. Νομίζω ότι ήταν το καλύτερο.
Με τα πλοία αυτά ταξίδεψε από το 2000 μέχρι το 2007.
Μετά πήγε για λίγο πλοίαρχος στο «Παναγία Αγιάσου» του Φώτη Μανούση.
Δεν ευδοκίμησε, όμως, η εταιρεία.
Μετά το «Παναγία Αγιάσου» πήγε στο «Άγιος Νεκτάριος Αίγινας» για οκτώ μήνες και μετά πήγε στο “Poseidon Hellas” όπου ξεκίνησε τον Αύγουστο του 2009.
Με το «Poseidon Hellas» ταξίδευε για δέκα ολόκληρα χρόνια στη γραμμή από Πειραιά για Αίγινα- Αγκίστρι-Μέθανα και Πόρο.
Το χθες και το σήμερα
«Τα ταχύπλοα σήμερα έχουν αλλάξει εντελώς τη διάρκεια του ταξιδιού.
Τα ταχύπλοα κάνουν καλό στα νησιά και στον τουρισμό.
Προωθούν τον τουρισμό καθώς μειώνουν τις αποστάσεις.
Παλιά ήθελες 14-15 ώρες για να πας στην Φολέγανδρο και τώρα πας σε τέσσερις.
Εμείς παλιά κάναμε σε κατευθείαν δρομολόγιο 11 ώρες με τον «Κανάρη».
Ο τουρισμός αυξήθηκε πολύ.
Τα ταχύπλοα, όμως, ταξιδεύουν για μικρή περίοδο, τέσσερις-πέντε μήνες το χρόνο τα περισσότερα.
Το συμβατικό βαπόρι ταξιδεύει όλο το χρόνο.
Για αυτό και το συμβατικό βαπόρι θα πρέπει να ενισχυθεί.
Όλο το χειμώνα τα ταχύπλοα παραμένουν αραγμένα στο Πέραμα και στο λιμάνι του Πειραιά.
Προσωπικά ταξιδεύω με συμβατικό εκ πεποιθήσεως.
Ακόμα δεν έτυχε να κάνω ποτέ σε ταχύπλοο.
Τα τελευταία χρόνια ακούμε πολλά για συγχωνεύσεις εταιρειών.
Τα πράγματα θα δυσκολέψουν τα επόμενα χρόνια».
Στην ερώτηση «αν η Φολέγανδρος είναι ικανοποιημένη από τα θερινά δρομολόγια» μας είπε:
«Για μένα είναι πολύ καλά τα δρομολόγια.
Υπάρχουν δύο συμβατικά από Πειραιά, τα δύο συμβατικά/ταχύπλοα που εκτελούν ενδοκυκλαδικά δρομολόγια και φυσικά υπάρχουν αρκετά ταχύπλοα.
Παλιά είχαμε πιο πολλά συμβατικά.
Η διαφορά σε σχέση με παλιά είναι ότι είχαμε συμβατικό και από Παροναξία και από Δυτικές Κυκλάδες. Τώρα μόνο από Δυτικές Κυκλάδες».
Στην ερώτηση αν υπήρχε ποτέ σύνδεση Φολεγάνδρου-Κρήτης μας απάντησε:
«Παλιά στα 1972-1973, όταν ήμουν εννέα χρονών, θυμάμαι να έρχεται ο «Κανάρης» απευθείας Φολέγανδρο και να πηγαίνει μετά Σαντορίνη-Άγιο Νικόλαο-Σητεία-Κάσο-Κάρπαθο.
Πιο παλιά ήταν το «Ευαγγελίστρια», το πρώην «Δέσποινα», που πήγαινε Κρήτη.
Τότε το ταξίδι ήταν μια πραγματική περιπέτεια.
Παλιότερα από Πειραιά Φολέγανδρο οι γονείς μου χρειάζονταν ακόμα και 32 ώρες ταξίδι.
Για Σύρο-Πάρο-Νάξο-Δονούσα-Αιγιάλη-Κατάπολα- Κουφονήσι- Σχοινούσα-Ηρακλειά- Σαντορίνη-Ίο-Σίκινο-Φολέγανδρο.
Τώρα είναι όλοι με το ρολόι στο χέρι.
Κάποιες φορές υπάρχουν επιβάτες που κάνουν καταγγελία στο Λιμεναρχείο ότι μεταφέρουμε υπεράριθμους και τότε έρχεται το Λιμεναρχείο στο λιμάνι για να κάνει καταμέτρηση
Έχει τύχη στο “Poseidon Hellas”, με 1200 άτομα πρωτόκολλο, να μεταφέρουμε 800-900 άτομα και να έρχονται οι λιμενικοί να κάνουν καταμέτρηση.
Την καταμέτρηση την κάνουν με το κινητό.
Παλιά είχαν τα μηχανάκια οι λιμενικοί.
Τώρα μόνο το κινητό τους.
Και τρώμε μία ώρα για να ολοκληρωθεί όλη αυτή η διαδικασία και να αποδειχθεί ότι το πλοίο δεν μεταφέρει υπεράριθμους».
Τα λιμάνια είναι δύσκολα
«Τα λιμάνια είναι δύσκολα.
Όλα τα νησιά στηρίζονται στις ικανότητες του πλοιάρχου και του πληρώματος.
Παλεύεις με προβολείς στη γέφυρα για να βλέπεις απέναντι τη στεριά, να κάνεις ρεμέντζο μέσα στη νύχτα με οχτάρια και εννιάρια.
Η Φολέγανδρος χρειάζεται απαραίτητα λιμάνι. Εδώ θα πρέπει να φύγουν οι βραχονησίδες «Τα Δύο Αδέλφια» για να γίνει ασφαλές λιμάνι.
Στην Αίγινα όταν φυσούν δυτικοί άνεμο, επτά και οχτώ μποφόρ, δεν βλέπεις καλά-καλά ούτε το μόλο από τη θάλασσα όταν πας να δέσεις.
Από τη μία η αρχαιολογία στην Αίγινα δεν επιτρέπει έργα απαραίτητα για την ασφάλεια του λιμανιού και από την άλλη η επέκταση του μόλου δεν προχωρά για να μην αλλοιωθεί το χρώμα του νησιού
Με δυτικούς ανέμους, επτά και οχτώ μποφόρ, ρισκάρουμε για να δέσουμε στην Αίγινα.
Πρέπει να γίνουν παρεμβάσεις.
Το ίδιο και στην Φολέγανδρο.
Άντε μπες στη Φολέγανδρο με οχτάρια και άντε να δέσεις.
Και στη Σίφνο τα ίδια.
Θυμάμαι παλιά να μην πιάνει το «Κίμωλος» ούτε στον ανεβασμό ούτε στον κατεβασμό.
Τότε ήταν πολύ μικρός ο μόλος και ο καταπέλτης ίσα-ίσα χωρούσε στο κεφαλόσκαλο.
Οι λιμενικές υποδομές είναι εντελώς ανεπαρκείς.
Στη Σίφνο με τόσες νταλίκες και τόσα αυτοκίνητα ο μόλος είναι ανεπαρκής.
Τα πλοία μεγαλώνουν, τα λιμάνια παραμένουν ίδια»
Ευχαριστούμε πολύ τον καπετάν-Σταμάτη Μαρινάκη
Καλά ταξίδια και καλές θάλασσες
