«Βιτσέντζος Κορνάρος»
Mια ιστορία έρωτα και αναρχίας
Ο τελευταίος των Μοϊκανών
μιας υπέροχης γενιάς πλοίων
Ένα μικρό αφιέρωμα για τον Ποιητή του Αιγαίου
που φεύγει άδοξα για το στερνό ταξίδι.
Σκέψεις και συναισθήματα για το πλοίο που πρόσφερε πολλά
και δεν του πρέπουν νεκρολογίες
Ένα μικρό αφιέρωμα που κλείνει με τα προφητικά λόγια
του καπετάν-Δημήτρη Λαδά που ειπώθηκαν χρόνια πριν (το 2011), αλλά που μοιάζουν σαν να λέγονται σήμερα
Η ώρα για το τελευταίο ταξίδι έφτασε και για το “Βιτσέντζος Κορνάρος”.
Τα συναισθήματα είναι ανάμικτα.
Είναι μεγάλη η λύπη να βλέπεις νοερά να φεύγει το τελευταίο πλοίο μιας υπέροχης γενιάς πλοίων.
Αλλά ξέρεις πως δεν του άξιζε το μαρτύριο που έζησε τα τελευταία χρόνια της πλήρους απαξίωσης.
Στους λεβέντες δεν πρέπουσιν λόγια θλιβερά ….
Για όλα τα πλοία της άγονης γραμμής του Αιγαίου το μόνο που τους πρέπει είναι πάντα ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Και στα πλοία και στους ανθρώπους τους.
Ακόμα και αν οι ημέρες της δόξας είχαν περάσει προ πολλού, ο «Κορνάρος» ήταν πάντα ο «Κορνάρος» ….
Το πλοίο
Το πλοίο μας ήρθε στα 1994 με τα σινιάλα της Λασιθιώτικης Ανώνυμης Ναυτιλιακής Εταιρείας (ΛΑΝΕ) για τη γραμμή για Μήλο-Άγιο Νικόλαο-Σητεία.
Σταδιακά στη γραμμή προστέθηκαν αρχικά τα λιμάνια της Κάσου και της Καρπάθου και αργότερα τα λιμάνια Χάλκης και της Ρόδου.
Ταξίδεψε και στην γραμμή από Αλεξανδρούπολη για Ρόδο.
Μετά το 2009 το πλοίο ξεκίνησε δρομολόγια στη γραμμή για Κύθηρα-Αντικύθηρα-Καστέλι Κισσάμου με προσεγγίσεις σε Μονεμβασιά και Καλαμάτα τους θερινούς μήνες.
Από τον Ιούλιο του 2003 μέχρι τον Δεκέμβριο του 2016 καπετάνιος του πλοίου ήταν ο καπετάν-Δημήτρης Λαδάς.
Στα πρώτα χρόνια καπετάνιος του πλοίου ήταν ο καπετάν-Μανώλης ο Φραγκιαδάκης.
Στην πορεία του χρόνου ανέλαβε ο καπετάν-Βασίλης Πασχάλης.
Τελευταίος του καπετάνιος πρέπει να ήταν ο καπετάν-Νίκος Ξυλογιαννόπουλος.
Στο μηχανοστάσιο η ψυχή του βαποριού ήταν ο μαστρο-Στέλιος ο Παρακατσελάκης.
Η ΑΝΕΚ, στην οποία πέρασε η διαχείριση του πλοίου, δεν αντιμετώπισε ποτέ το καράβι σαν ισότιμο με τα δικά της πλοία.
Το πλοίο άντεξε όσο άντεξε χάρη στο μεράκι και την αγάπη των μελών του πληρώματός του.
Εδώ και λίγα χρόνια παρέμενε παροπλισμένο στη Σαλαμίνα εξαιτίας μηχανικής βλάβης.
Σκοτώνουν τα πλοία όταν γεράσουν…
Σκοτώνουν τα πλοία όταν δεν τα συντηρούν όπως πρέπει….
Στο πέλαγος της Κασοκαρπαθίας, στην Σητεία, στα Αντικύθηρα, στη Γραμβούσα θα συνεχίσει να πλέει ποιητικά το σκαρί του “Βιτσέντζος Κορνάρος”.
Ένας ακόμα Ιπτάμενος Ολλανδός….
Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν ……”
Δυστυχώς, ναι.
Ακόμα και αν μπορούσαν ακόμα να προφέρουν.
Είναι κρίμα να τελειώνει τόσο άδοξα μια τόσο μεγάλη καριέρα.
Λίγη αξιοπρέπεια και λίγος σεβασμός άξιζε και με το παραπάνω για τον “Κορνάρο”.
Σας έδωσε τόσα πολλά.
Του δώσατε τόσα λίγα.
Το λιμάνι τα πονάει τα πλοία.
Οι διοικούντες τι ετύρβαζαν τόσους και τόσους χρόνους;
Τι θα σας είσασταν όλοι εσείς οι μεγαλόσχημοι των Ανώνυμων Εταιρειών Λαϊκής Βάσης χωρίς όλους αυτούς τους ηρωϊκούς “Κορνάρους”.
Χωρίς τους καπετάνιους, τους μηχανικούς, τους θαλαμηπόλους, τους ναύτες που τα τίμησαν τόσα χρόνια αυτά τα καράβια….
Στη Σητεία
Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε την εικόνα του «Κορνάρου» στην όμορφη Σητεία.
Εδώ το βλέπουμε στo λιμάνι της Σητείας ένα Κυριακάτικο απόγευμα, στα τέλη Ιουνίου του 2000.
Ταξίδι στον μαγικό μυθότοπο της Ανατολικής Κρήτης.
Και το “Βιτσέντζος Κορνάρος” στη Σητεία, τη γενέτειρα του ποιητή του “Ερωτόκριτου”, Βιτσέντζου Κορνάρου.
Πλοίο και ποιητής συναντιόντουσαν τακτικά στον ντόκο κάτω από το Κάστρο της Καζάρμας.
Από τότε πέρασαν αρκετά χρόνια. Πολλά άλλαξαν από τότε.
Από την τρέλα του Χρηματιστηρίου και της δήθεν οικονομικής ανάπτυξη πέσαμε στο ναδίρ της κρίσης.
Από την αποκαλούμενη “δυνατή Ελλάδα” προσγειωθήκαμε στην “μνημονοκρατούμενη Ελλάδα”.
Αλλά και για τα πλοία οι αλλαγές ήταν πολλές.
Πολλά πλοία έφυγαν από τότε, κακήν κακώς, διότι δεν ανταποκρίνονταν στις επιταγές και τις απαιτήσεις της Νέας Μεγάλης Ελλάδας.
Λίγα σχετικά είναι τα πλοία που απέμειναν από τότε να ταξιδεύουν και σήμερα.
Και ένα από αυτά είναι το “Βιτσέντζος Κορνάρος”, ένα από τα πιο αγαπημένα πλοία, αν όχι το πιο αγαπημένο.
Είναι ένα από τα λίγα γνήσια θαλασσινά σκαριά της πάλαι ποτέ ένδοξης ευρωπαϊκής ναυπηγικής τέχνης που απέμειναν να πλέουν στα ευρωπαϊκά ύδατα.
Καθελκύστηκε στα 1976 με το όνομα “Viking Viscount”, όταν ακόμα η κάθε χώρα είχε τη δική της ξεχωριστή ναυπηγική γραμμή και μπορούσε κανείς εύκολα να ξεχωρίσει τη χώρα ναυπήγησης των πλοίων κυττάζοντας την εξωτερική τους γραμμή.
Το πλήρωμά του πλοίου είναι μοναδικό και ο καπετάνιος του, ο καπετάν Δημήτρης Λαδάς, ζωγράφιζε για χρόνια καθημερινά στη γέφυρα του «Κορνάρου» με τη ναυτοσύνη του, το χιούμορ του, την αγάπη του για το πλήρωμά και την έγνοιά του για να δώσει όσο το δυνατόν περισσότερα στους συνεργάτες του στη γέφυρα και μελλοντικούς καπετάνιους.
Άξιος συνεχιστής της μεγάλης σχολής των πλοιάρχων της Κεφαλονιάς.
Αλλά και τα δρομολόγιά του πλοίου συνέχιζαν την παράδοση προσφοράς και αυταπάρνησης του «Κανάρη», του «Μιαούλη», του «Ιόνιον», του «Νηρέα», του «Κυκλάδες», του «Κίμωλος», του «Γεώργιος Εξπρές», του «Θησέα», του «Μιλένα», του «Ρομίλντα», του «Νταλιάνα».
Ένα πλοίο-κιβωτός της ναυτοσύνης, της παλιάς ακτοπλοΐας, του παλιού καλού καιρού.
Και, βέβαια, έφερε και το όνομα του ποιητή του «ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ», του Βιτσέντζου Κορνάρου.
Ο ίδιος ο ποιητής κλείνει με τους παρακάτω στίχους το σημαντικότερο, όπως λένε αρκετοί φιλόλογοι, έργο της νεοελληνικής λογοτεχνίας:
«ΒΙΤΣΕΝΤΖΟΣ είν’ ο ποιητής και στη γενιά ΚΟΡΝΑΡΟΣ,
που να βρεθεί ακριμάτιστος, σα θα τον πάρει ο Χάρος.
Στη Στείαν εγεννήθηκε, στη Στείαν ενεθράφει,
εκεί ’καμε κι εκόπιασεν ετούτα που σας γράφει.
Στο Κάστρον επαντρεύτηκε σαν αρμηνεύγει η φύση.
Αν ο Corto Maltese ταξίδευε σήμερα στο Αιγαίο, μόνο με τέτοια πλοία θα ταξίδευε.
“Βιτσέντζος Κορνάρος”, “Ταξιάρχης”, “Μυτιλήνη”, “Αδαμάντιος Κοραής”, “Πρέβελης”, “Διαγόρας”, “Πρωτεύς”, «Ιονίς», “Νήσος Κάλυμνος”.
Kαι, βέβαια, τον “Άγιο Γεώργιο”/”Hengist”, μιας και με αυτόν έχουν σχέσεις από παλιά ( “Ονειρο χειμωνιάτικου πρωϊνού”).
Παραφράζοντας τη φράση του Corto Maltese από το “Κοτ ντε Νουΐ και Ρόδα της Πικαρδίας” θα λέγαμε:
“Ξέρεις Σάντυ, τα πλοία καριέρας με αφήνουν εντελώς αδιάφορο”.
Και θα ταξίδευε ξανά με τον παλιόφιλο τον “Κορνάρο” και τον κεφαλονίτη καπετάνιο με το μουστάκι, τον ένα και μοναδικό καπετάν-Δημήτρη Λαδά.
Πόσα πλοία από αυτά απομένουν πια σήμερα;
“Αδαμάντιος Κοραής”, “Πρέβελης”, “Διαγόρας”, “Πρωτεύς”, “Νήσος Κάλυμνος”, «Ιονίς» και λίγα ακόμα
Απόσπασμα από μια παλιά συνέντευξη του καπετάν-Δημήτρη Λαδά (2011)
«Όταν έδωσα παραίτηση στον Αγούδημο για να φύγω, το μαθαίνει η Τέσση Οικονομοπούλου, αρχισυντάκτρια τότε στο περιοδικό «ΕΦΟΠΛΙΣΤΗΣ», και με παίρνει τηλέφωνο ενώ ήμουν ακόμα στο «Μαρίνα».
Η Τέσση Οικονομοπούλου γνώριζε τον καπετάν-Γιώργο Αλεβίζο, τον πρόεδρο της ΛΑΝΕ.
Ο «Κορνάρος» είχε χτυπήσει εκείνο τον καιρό στην παλιά προβλήτα της Κάσου και ο καπετάνιος του ήθελε να φύγει.
Με παίρνει τηλέφωνο ο καπετάν-Γιώργος Αλεβίζος όταν ήμουν στο «Μαρίνα» για να πάω άμεσα στο «Βιτσέντζος Κορνάρος». Όμως εγώ είχα δώσει παραίτηση για το τέλος του μήνα και δεν μπορούσα να φύγω νωρίτερα.
Έπειτα από λίγες ημέρες με παίρνει πάλι τηλέφωνο ο καπετάν-Γιώργος Αλεβίζος για να μου πει ότι η ΑΝΕΚ έστειλε δικό της καπετάνιο στο «Ιεράπετρα Λ» και έβαλαν τον καπετάν-Μανώλη το Φραγκαιδάκη στον «Κορνάρο». Έτσι, τελικά μου είπε ότι δεν θα με χρειαστούν.
Όμως, ο καπετάνιος που πήγε δεν τα κατάφερε στο «Ιεράπετρα Λ» και έστειλαν τον καπετάν-Γιώργη τον Κολυδά στο «Ιεράπετρα Λ».
Όμως, ο καπετάν-Γιώργης δεν ήθελε να πάει στο «Ιεράπετρα Λ».
Όταν μαθαίνει ότι εγώ ήμουν στο «Sea Trailer», με παίρνει τηλέφωνο και μου προτείνει να πάω στο «Βιτσέντζος Κορνάρος».
Είχαμε καλή σχέση με τον καπετάν-Γιώργη από τότε που ήμουν στο «Μιλένα» και αυτός στο «Πρέβελης». Με τα απαγορευτικά βρισκόμασταν στη Ρόδο. Είχαμε κάνει και για μία εβδομάδα μαζί στο «Δήμητρα». Κάναμε τότε μαζί ένα ταξίδι στην Κασοκαρπαθία και ένα στη Σάμο.
Έτσι βρέθηκα στον «Κορνάρο» το καλοκαίρι του 2003, τον μήνα Ιούλιο.
Έφυγε τότε ο καπετάν-Μανώλης Φραγκιαδάκης να πάει στο «Ιεράπετρα Λ» και ήρθα εγώ στον «Κορνάρο» .
Στον αγαπημένο «Κορνάρο»
«Όταν πρωτοήρθα κάναμε δύο δρομολόγια στη γραμμή από Πειραιά για Μήλο-Άγιο Νικόλαο-Σητεία-Κάσο-Κάρπαθο-Διαφάνι-Χάλκη-Ρόδο. Και ένα τοπικό δρομολόγιο από Ρόδο για Χάλκη-Διαφάνι-Κάρπαθο-Κάσο-Σητεία και επιστροφή.
Μετά επεκτάθηκαν στο Καστελόριζο και το Βόρειο Αιγαίο και πρόσθεσαν και το Ηράκλειο και τη Σαντορίνη».
«Σε αυτό το καράβι έχω καθήσει πιο πολύ από κάθε πλοίο.
Το πλήρωμα είναι πολύ καλό.
Έχει πολύ καλά παιδιά.
Όσοι έρχονται συμβαδίζουν με το κλίμα που υπάρχει στο βαπόρι.
Ο μαστρο-Μανώλης Παρακατσελάκης είναι από την αρχή στο καράβι.
Ο ηλεκτρολόγος είναι πάνω από πάνω 13 χρόνια μέσα στο καράβι.
Παρόλες τις δυσκολίες, ο κόσμος είναι ευχαριστημένος και μένει.
Ύπαρχος το καλοκαίρι του 2011 ήταν ο καπετάν-Μελέτης Στεφάνου.
Λίγο μετά επέστρεψε ο καπετάν-Ιάκωβος Συρίγος.
«Με όλα τα πλοία που έχω κάνει έχω δεθεί,
αλλά πιο πολύ δένομαι με τον κόσμο του καραβιού»
«Με όλα τα πλοία που έχω κάνει έχω δεθεί, αλλά πιο πολύ δένομαι με τον κόσμο του καραβιού.
Σε όλα τα πλοία που έχω κάνει είναι καλός ο κόσμος.
Και δεν έχω ποτέ παράπονο από κανέναν
Όλοι για το μεροκάματο παλεύουν.
Αν του φερθείς ωραία, όταν του δείξεις καλή συμπεριφορά και σεβασμό, τότε θα σε σεβαστεί και αυτός.
Διδάσκουμε τα νέα παιδιά.
Όταν παίρνεις ένα παιδί 18 ετών θα πρέπει να του φερθείς καλά.
Αποφεύγουν να μου φέρουν άνθρωπο στη γέφυρα για παραπτώματα για να τους τιμωρήσω».
Οι κάτοικοι των Αντικυθήρων
«Στα Αντικύθηρα, οι επιβάτες είναι αυτοί που αναγνωρίζουν περισσότερο από τους άλλους αυτό που κάνουμε.
Έχουν αγαπήσει το καράβι.
Όταν πρωτοήρθα ερχόταν φοβισμένος ο κόσμος να με παρακαλέσει αν θα πιάσει το πλοίο στα Αντικύθηρα.
Ήταν φοβισμένος ο κόσμος.
Λες και ήταν παρακατιανοί.
Τώρα μας φέρνουν κατσίκια, τραγιά και ότι έχουν το δίνουν με την καρδιά τους για το πλήρωμα.
Μια φορά ήταν να σταματήσουμε λίγο στο λιμάνι των Αντικυθήρων για να κατέβει ο επιτάφιος στην προβλήτα. Ήταν προγραμματισμένο να φτάσουμε γύρω στις 7 με το 8 το βράδυ. Και θα κατέβαζαν τον επιτάφιο στην προβλήτα.
Όμως τα χάλασε ο καιρός και φτάσαμε αργά στα Αντικύθηρα, είχε και κακοκαιρία και δεν μπορούσαμε να σταθούμε και έτσι δεν κατέβηκε ο επιτάφιος στην προβλήτα».
«Των Φώτων έριξαν το Σταυρό στη θάλασσα την ώρα που έμπαινε το πλοίο στο λιμάνι. Την ώρα που γύριζε το καράβι, έριξε ο παπάς το Σταυρό στη θάλασσα και έπεσε ο Αγροτικός γιατρός και ο Αστυνόμος.
Και έχει πολλούς ξένους που ασχολούνται με τα πουλιά».
Εμείς ξεκινήσαμε τον Μάρτη του 2009 στη γραμμή.
Μόνο μια φορά δεν έχω πιάσει.
Προσεγγίζουμε στα Αντικύθηρα 4 φορές τη εβδομάδα.
Στα Κύθηρα έχει τύχει να κάνω ακόμα και οκτώ προσπάθειες για να πιάσω.
Η κίνηση της γραμμής είναι μικρή.
Παίρνουμε 100 επιβάτες από Πειραιά, 30 επιβάτες από Καστέλι».
«Τα νησιά θέλουν καράβι
Το καράβι δίνει ζωή στο νησί».
«Τα νησιά θέλουν καράβι.
Η ανάπτυξη των νησιών είναι το καράβι.
Το καράβι δίνει ζωή στο νησί.
Με το καράβια θα πάνε τα οικοδομικά υλικά, οι επιβάτες και τα αυτοκίνητα.
Όταν μπήκαν στη γραμμή της Κασοκαρπαθίας το «Βιτσέντζος Κορνάρος» και το «Ιεράπετρα Λ», η γραμμή ανέβηκε πολύ. Τα δρομολόγια ήταν σταθερά και ο κόσμος αυξήθηκε. Ταξίδευε στην Κάσο πολύς κόσμος και είχε και πολλά αυτοκίνητα».
