ΒΙΤΣΕΝΤΖΟΣ ΚΟΡΝΑΡΟΣ Πλοίο-μάγκας πραγματικός

Το πλοίο είναι το “Βιτσέντζος Κορνάρος” της Λασιθιώτικης Ανώνυμης Ναυτιλιακής Εταιρείας (ΛΑΝΕ).
Στις φωτογραφίες αυτές το βλέπουμε στο λιμάνι της Ανάφης στις 30 Αυγούστου του 2011 όταν μία φορά την εβδομάδα εκτελούσε το δρομολόγιο Πειραιάς-Μήλος-Φολέγανδρος-Σίκινος-Ίος-Θήρα-Ανάφη

Τα δρομολόγιά του στα ελληνικά νερά τα πρωτοξεκίνησε το 1994 στη γραμμή Πειραιάς-Μήλος-Άγιος Νικόλαος-Σητεία.
Σταδιακά στο δρομολόγιό του προστέθηκαν μία φορά την εβδομάδα τα λιμάνια της Κάσου, της Καρπάθου, του Διαφανίου, της Χάλκης και της Ρόδου.

Σίγουρα, όλα τα πλοία τα αγαπάμε.
Άλλα λίγο περισσότερο,
άλλα λίγο λιγότερο.
Όμως, για μένα ο «Κορνάρος» είναι ένα από τα πιο αγαπημένα πλοία.
Μέχρι που ταξίδευε ήταν ένα από τα λίγα γνήσια θαλασσινά σκαριά της πάλαι
ποτέ ένδοξης ευρωπαϊκής ναυπηγικής τέχνης που είχαν απομείνει στο Αιγαίο μέχρι που έδεσε οριστικά.
Κάπου στα 2017 φάνηκε να πέφτουν οι τίτλοι τέλους.
Η απαξίωσή του από την ΑΝΕΚ υπήρξε σκανδαλώδης.
Η μηχανική βλάβη ήταν αναμενόμενη.
Έως πότε θα μπορούσε να αντέξει.
Άντεξε όσο έβαζαν πλάτες ο καπετάν-Δημήτρης ο Λαδάς, ο μαστρο-Μανώλης Παρακατσελάκης και όλοι όσοι απέμειναν μέχρι το τέλος πιστοί.

Καθελκύστηκε στα 1976, όταν ακόμα η
κάθε χώρα είχε τη δική της ξεχωριστή ναυπηγική γραμμή και μπορούσε κανείς εύκολα
να ξεχωρίσει τη χώρα ναυπήγησης των πλοίων κυττάζοντας την εξωτερική τους
γραμμή.

Το πλήρωμά του είναι μοναδικό και ο καπετάνιος του, ο
καπετάν Δημήτρης Λαδάς, ζωγράφιζε για χρόνια καθημερινά στη γέφυρα του «Κορνάρου» με τη
ναυτοσύνη του, το χιούμορ του, την αγάπη του για το πλήρωμά και την έγνοιά του
για να δώσει όσο το δυνατόν περισσότερα στους συνεργάτες του στη γέφυρα και
μελλοντικούς καπετάνιους.
Άξιος συνεχιστής της μεγάλης σχολής των πλοιάρχων της
Κεφαλονιάς.

Αλλά και τα δρομολόγιά του πλοίου συνέχιζαν μία παράδοση
προσφοράς και αυταπάρνησης που θύμιζε πλοία σαν τον «Κανάρη», το «Μιαούλης», το «Ιόνιον», τον «Νηρέα», το «Κυκλάδες», το «Κίμωλος», το «Γεώργιος Εξπρές», τον «Θησέα», το «Μιλένα», το «Ρομίλντα», το «Νταλιάνα».
Ένα πλοίο-κιβωτός της ναυτοσύνης, της παλιάς ακτοπλοΐας, του
παλιού καλού καιρού.

Και, βέβαια, έφερε/φέρει και το όνομα του ποιητή του
«ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ», του Βιτσέντζου Κορνάρου. Ο ίδιος κλείνει με τους παρακάτω
στίχους το σημαντικότερο, όπως λένε κάποιοι φιλόλογοι, έργο της νεοελληνικής
λογοτεχνίας:
«ΒΙΤΣΕΝΤΖΟΣ είν’ ο ποιητής και
στη γενιά ΚΟΡΝΑΡΟΣ,
που να βρεθεί ακριμάτιστος, σα θα
τον πάρει ο Χάρος.
Στη Στείαν εγεννήθηκε, στη Στείαν
ενεθράφει,
εκεί ’καμε κι εκόπιασεν ετούτα που σας γράφει.
Στο Κάστρον επαντρεύτηκε σαν
αρμηνεύγει η φύση,
το τέλος του έχει να γενή όπου ο
Θεός ορίσει.»

Το “Βιτσέντζος Κορνάρος” στo λιμάνι της Ανάφης την
Τρίτη 30 Αυγούστου 2011. Η φωτογραφία
τραβήχτηκε ψηλά από το Κάστρο της Ανάφης. Όχι πολύ μακριά από εδώ βρίσκονται η
Σητεία και ο Άγιος Νικόλαος της Κρήτης, δύο από τα λιμάνια που θα νοσταλγούν για πάντα τον
«Ποιητή» τους και θα περιμένουν να τον ξαναδούν και πάλι από κοντά.
Και από κοντά τους, βέβαια, και η Κάσος και η
Κάρπαθος.

Όσοι δεν έκαναν έστω και ένα ταξίδι με το “Βιτσέντζος Κορνάρος” ίσως και να τα βρουν όλα αυτά υπερβολικά.
Ειλικρινά δεν είναι ….

Ο ίδιος ο καπετάνιος του από το 2003 έως το 2016, ο καπετάν-Δημήτρης ο Λαδάς, μας είχε πει χαρακτηριστικά το 2011:

– «Έχω μια αδυναμία στην άγονη γραμμή και τους ανθρώπους της άγονης γραμμής.
Δεν ξέρω πως το έχω πάρει, θες είναι σαν μια τρέλα»

– «Σε λίγα χρόνια θα μείνουν τα νησιά από καράβια»

– «Με όλα τα πλοία που έχω κάνει έχω δεθεί,
αλλά πιο πολύ δένομαι με τον κόσμο του καραβιού»

– «Μια ζωή όλοι παλεύουμε για μια βάρκα και στο τέλος παίρνεις τη βάρκα και μένει η βάρκα μόνη της»