Ιούνιος 2022:’Αη-Λουκιανέικη Τριλογία του Φευγιού=Μουγάδενα-Αθούσα-Θωμάς.
Του Γιώργου Νίκου Θεοδώρου.
Η ενδιαφέρουσα ιστορία της ενορίας των Ταξιαρχών και του χωριού μας, του Άη-Λούκα,
σημαδεύεται από σπουδαίους ανθρώπους. Κάποιοι αλλάζουν την πορεία της βιοτής μας.
Άλλοι διαπρέπουν και επηρεάζουν την πανσιφνέικη κοινότητα. Όλοι παραμένουν αγαπητοί
και σεβαστοί από τον κόσμο μας. Ο καθένας χαράζει ξεχωριστή ιστορία στη νησιώτικη
κοινωνία μας.
Α]Μαργαρίτα Αντ. Κόμη [Μουγάδενα].-Θα επικεντρωθούμε στην πιο αγαπητή της
ενασχόληση. Αυτήν που προκαλούσε την αναγνώριση και το σεβασμό μας, διότι αυτήν
επέλεξε για να κάμει χρήσιμο το πέρασμά της από τον κόσμο μας.
Οικογένειά της ήταν η Ενορία μας. Οικογένεια όχι με δεσμούς αίματος, αλλά με δεσμούς
αφοσίωσης και λατρείας, με τσαγανό και ήθος ευθύνης. Βέβαια, εμείς δεν γνωρίζομε με
ποιό τρόπο ένιωθε στην εσωτερική της υπόσταση την Ενορία, δηλ. την αληθινή
εκκλησιαστική κοινότητα. Αυτά μόνον ο Θεός τά γνωρίζει, ως Παντογνώστης Δημιουργός,
και οι Ταξιάρχες, που την προστάτευαν. Εκείνο που εμείς ως αδύναμες ανθρώπινες
υπάρξεις μπορούμε να διαπιστώνομε, είναι ότι τίποτα στα ανθρώπινα δεν είναι εύκολο,
διότι αν ήταν έτσι, ο Χριστός θα μάς άφηνε να σωζόμαστε μόνοι μας.
Όλα τα μέλη της φυσικής της οικογένειας υπήρξαν επίτροποι και επιτρόπισες στους
ενοριακούς ναούς και στα εξωκλήσια των Ταξιαρχών και του Άη-Λούκα:Οι Γονείς της, ο
αλησμόνητος σύζυγός της, ο βιολατζής Αντώνης Κόμης-Μουγάδης, και ο αείμνηστος
αδελφός της, ο Μιχάλης Αντ. Κορακής. Γιαυτό γνώριζε από μέσα τον αρίφνητο πλούτο της
Σιφνέικης εκκλησιαστικής και ενοριακής παράδοσης ως χρέος καθημερινότητας. Και γιαυτό
αφήνει σε μάς σπάνιο παράδειγμα ισόβιας διακονίας των αναγκών της ευλογημένης
ενορίας. Άς μάς εμπνέουν οι πράξεις της, έργα αυτοθυσίας και προσφοράς στους οίκους
του Θεού του Υψίστου.
Στην άσκηση των επιτροπικών της καθηκόντων υπήρξε μεν σταθερή και ακλόνητη στις
απόψεις της, αλλά δεν τίς επέβαλε, δεν επέμενε να κυριαρχεί καταπιεστικά πάνω στους
άλλους, διότι ήξερε να σέβεται τα όριά της και τα όρια των συναδέλφων-συνεπιτρόπων της,
χωρίς να κινείται εγωϊστικά και επιδεικτικά. Εδώ ακριβώς εναπόκειτο ή δύναμη της
σύνεσης και η ισχύς της αξιοσύνης της.
Η αλησμόνητη Μαργαρίτα Κόμη έφυγε ικανοποιημένη ότι έλαβε τη Χάρη και την Ευλογία
της Παναγιάς της Χρυσοπηγής, της πολιούχου του νησιού μας, αφού προσκύνησε την
Πανίερη και Θαυματουργή Εικόνα Της το πρωϊνό του φετινού Πανσιφνέικου Εορτασμού
Της, -8- μόλις ώρες, προτού πετάξει στην αιωνιότητα της Πολιτείας των Ουρανών.
Ευλογημένες είναι οι ψυχές που αξιώνονται παρά Θεού τέτοια τελευτή!!!
Β]Αθούσα Αντ. Σπίθα.-Υπάρχουν κάποια πρόσωπα πούχουν μέσα τους το φώς της
οικουμένης, το ζωηφόρο φώς, μαζί με την αγαλλίαση της ζωής, την ανεκλάλητη χαρά. Ένα
από αυτά τα λιγοστά πλέον πρόσωπα υπήρξε η Αθούσα Αντ. Σπίθα. Έφυγε μέσα στον αψύ
καλοκαιρινό ήλιο, ίδιο με τον ήλιο της ψυχής της, που τόν μετέδωσε, ως αιώνια
παρακαταθήκη, στις οικογένειες των 4 κοριτσιών με τα εγγόνια της, καθώς και στην
οικογένεια της συνονόματής της εγγονής και στο δισέγγονό της, αλλά και σε όλους εμάς
που τή ζήσαμε και τήν αγαπήσαμε.
Λέει ο Απόστολος Παύλος:’’ Ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός’’ [Β’ Κορ. 9,7]. Με χαρά να δίνομε,
μόνο με χαρά! Στην έκφραση αυτή συναντούμε χειροπιαστή τη βιοθεωρία της αείμνηστης
Αθούσας. Με την καλή της διάθεση περιποιούνταν τον καθένα, που περνούσε τον
εμπακιέβγα της. Φορτωμένη με της ζήσης τον τίμιο κόπο, χάριζε τον καλύτερο εαυτό της
στους συνανθρώπους της, γιαυτό δεν τής στέρησε τα αγαθά Του ο Θεός! Ενωνόταν με τους
διπλανούς της, τούς ένιωθε τόσο δικούς της, που σχεδόν ξεχνούσε το άτομό της. Αυτό ήταν
η Αθούσα:Ένα αυθεντικό πρόσωπο, που βίωνε την [επι]κοινωνία με τους γύρω της, με
ανιδιοτέλεια και αυτοθυσία, έξω από κάθε έννοια εγωπαθούς φιλαυτίας.
Ο ουσιαστικός εαυτός της ήταν αυτό το δόσιμο, το άνοιγμά της στους άλλους, με ολόθερμη
εγκαρδιότητα, με απλόχερη γενναιοδωρία, με το καρδιακό της γέλιο, κι όχι το
εξαναγκασμένο πλαστικό χαμόγελο, τα αποκρουστικό. ‘Εζησε με το συζυγό της, τον
αείμνηστο Αντώνη Κων. Σπίθα, και τα κορίτσια τους, με φυσικότητα και πειθαρχία,
διδάσκοντάς μας αλληλεγγύη και αυτοσεβασμό.
Ο συγκερασμός φιλοξενίας και παράδοσης αποτελούσε για την Αθούσα μας ένα κορυφαίο
συγκλονισμό, μια διαρκώς επιθυμητή κατάκτηση, χωρίς εκπτώσεις, με σεμνότητα, χωρίς να
επαίρεται, διότι αυτή η στάση ζωής ήταν σύμφυτη με τον εσωτερικό της κόσμο, δηλ.με την
αληθινή της ουσία. Εδώ έβρισκε το νόημα του βίου:’Εξω από τα τείχη του προβλέψιμου.
Γιαυτό κατάφερνε να συναντά τα σημεία, που καθόριζαν τον πυρήνα της συνείδησής της,
γιαυτό μπόρεσε να παραμένει ξεκάθαρα αυθεντική, με δικούς της όρους ύπαρξης και
συνύπαρξης.
Η Αθούσα ήταν μια κιβωτός πολλών αξιοσημείωτων βιοτικών γεγονότων. Γιαυτά όμως έχει
ο Θεός!!!
Γ]Θωμάς Γ. Γοζαδίνος.-Δεν είναι βολετό να γράφομε το ελεγείο του Γιατρού μας, του Θωμά
Γ. Γοζαδίνου. Το πλήθος του κόσμου, που τόν ξεπροβόδισε στο αιώνιο ταξίδι, δηλ.
ολόκληρη η Σίφνος, ενωμένη στη θλίψη του φευγιού του, δικαίωσε, βουβά αλλά τρυφερά,
τον πολύμοχθο αγώνα του στην καθημερινη επεμβατική ιατρική.
Ο τρόπος που πλησίαζε τον πάσχοντα ή ασθενή ήταν πρώτα ανθρωπιστικός και
υποστηρικτικός και έπειτα ιατρικός και θεραπευτικός. Ο Θωμάς πλούτισε το Σιφνέικο
σύμπαν, διότι στήριξε κύρια το πνεύμα και τις ψυχές μας, κι ύστερα τη σωματική μας
υπόσταση στο εξασθένημα, στο τραύμα ή στον πόνο μας.
Η αμεσότητα υπήρξε το κύριο χαρακτηριστικό του. Ήταν παντού ακέραιος, ολόκληρος, σε
ετοιμότητα, ένα πνεύμα θυσίας και πλησιάσματος σιγουριάς, μια συνείδηση μέσα στην
υπευθυνότητα της έγνοιας και στην πληρότητα της προσφοράς. Μια σταθερή μορφή
Σιφνιού πατριώτη, αρμολοημένη με στέρεα υλικά στοχαστικής ηρεμίας, ισορροπημένης
ευαισθησίας και εσωτερικής πνοής.
Αυτά τα λέμε όχι από τυπικό χρέος, αλλά από μιαν ακόμη προσπάθεια να τόν νιώσομε ξανά
δίπλα μας, να τόν αισθανθούμε φύλακα-άγγελό μας. Εδώ είναι που θυμόμαστε τα λόγια
που άρεσαν στον ίδιο από τον «Ίωνα» του Πλάτωνα [η σχετική έκδοση υπάρχει στη
βιβλιοθήκη του στην Πουλάτη]:’’Δημιουργός και Ιατρός εστίν ιερόν και ου πρότερον οίος τε
ποιείν πριν αν ένθεος γέννηται’’.
Η πολύχρονη σταδιοδρομία του στην Ιατρική Επιστήμη [Αθήνα, Χαλκίδα, Σίφνος], έχει να
επιδείξει σημαντικό κοινωνικό έργο, προσφέροντας αφιλοκερδώς και με προσωπικές ή
οικογενειακές θυσίες στην υγεία των συνανθρώπων του. Η δε πολύπλευρη πνευματική του
καλλιέργεια τού έδινε τη δύναμη να ανταπεξέρχεται στις δυσχερείς περιστάσεις,
παραμένοντας ένας σιωπηλός οραματιστής και αφοσιωμένος λειτουργός της υγειονομικής
επιστήμης, ακάματος αγωνιστής μέχρι τη στερνή του ανάσα.
Σταματάμε όμως εδώ, διότι στο Θωμά δεν ταιριάζουν λόγια επί λόγων. Εξάλλου, ο ίδιος τά
απέφευγε, καθόσον υπήρξε πρόσωπο της πράξης και της θυσιαστικής προσφοράς.
Αλησμόνητε Γιατρέ μας Θωμά, προσευχόμαστε μαζί με την οικογένειά σου και τους δικούς
σου, ώστε η ευγενική σου ψυχή να γαληνεύει κοντά στους Γονείς και στον Αδελφό σου,
γιατί στον επίγειο βίο σου τή στράγγισες για μάς τους Σιφνιούς ώς τον πυρήνα της. Σέ
θυμόμαστε με το λιτό και μόνο αληθινό χαίρε, το χαίρε της Χριστιανοσύνης και της
Ορθόδοξης Εκκλησίας μας:Θωμά, Αιωνία Σου η μνήμη!!!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΙΚΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ.
=============================
Σίφνος, Πέμπτη|30ή Ιουνίου 2022.
