Σπύρος Θηραίος
Μάθημα ζωής και εμπειρίας
Μια συνέντευξη de profundis
και εφ’ όλης της ύλης
Ένα υπέροχο ταξίδι που κράτησε 41 χρόνια,
aπό το «Suerte”, το «Μαριγώ», το “Ανδρέας Ε”,
το “Samos Island», το “Taka”,
το “Albireo”, το “Sigri”
μέχρι το «Κίμωλος», το «Αλκυών”, το «Νήσος Χίος», το “Europa II”, το «Σχοινούσα»,
το «Αίνος»/«Νεράϊδα ΙΙ»
το «Κίμωλος», το «Γεώργιος Εξπρές», τον «Απόλλωνα»,
το «Ποσειδών Εξπρές»
το «Εξπρές Σαντορίνη», το «Εξπρές Αφροδίτη» και τον «Αδαμάντιο Κοραή
Στις 14 Ιανουαρίου 2011, η ομάδα του Arxipelagos.com μας πρόσφερε ένα αναπάντεχο δώρο. Και αυτό δεν ήταν άλλο από τη συνάντηση με τον θρυλικό καπεταν Σπύρο Θηραίο από τον Ποταμό της Αμοργού.
Μια συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στον Πειραιά και κράτησε κοντά στις δύο ώρες. Μια συνάντηση που ευχόσουν να μην τελειώσει ποτέ και να κρατήσει όσο το δυνατόν περισσότερο. Μια συνάντηση στην οποία ο καπεταν-Σπύρος είχε δίπλα του τον καπεταν-Αντώνη Μαρινάκη, αρχιπλοίαρχο της Hellenic Seaways, και τον καπεταν Σωτήρη Γκλιάτη, πλοίαρχο του «Φοίβος» της NOVA FERRIES, δύο ανθρώπους με τους οποίους μοιράστηκε πολλά στη διάρκεια χρόνων και χρόνων. Τον καπετάν-Αντώνη τον είχε μαζί του δόκιμο στο «Αλκυών» και μετά υποπλοίαρχο και ύπαρχο στον «Απόλλωνα» και τον καπετάν-Σωτήρη τον είχε πολλά χρόνια μαζί του στον «Απόλλωνα», και επί Βαγγέλη Βεντούρη και επί Αγαπητού.
Φυσικά, αυτά που μας είπε ήταν μόνο μικρά ψήγματα μιας καριέρας που κράτησε μια ολόκληρη ζωή, κοντά 41 χρόνια στη θάλασσα. Δεν υπάρχει κανένα σημείο στους ντόκους του λιμανιού του Πειραιά που να μην έχει ρίξει, κάποια στιγμή, καταπέλτη κάποιου πλοίου του. Όπως μας είπε ο ίδιος χαρακτηριστικά:
«Για να πω όλη μου την ιστορία θα έπρεπε να γραφτούν τόμοι. Και μόνο τα Δικαστήρια που έχω περάσει θα άξιζε κάποια στιγμή να βγουν στη φόρα».
Ο Σπύρος Θηραίος γεννήθηκε το 1950 και μεγάλωσε στην Αμοργό. Για να τελειώσει το Γυμνάσιο (το αντίστοιχο σημερινό Λύκειο) ήρθε αναγκαστικά για τρία χρόνια στη Σαντορίνη, μιας και στην Αμοργό τότε δεν υπήρχε εξατάξιο Γυμνάσιο.
Το 1968 θα μπαρκάρει για πρώτη φορά στο φορτηγό πλοίο “Suerte”, γιαπωνέζικης ναυπήγησης, πλοιοκτησίας Βογιατζίδη που ταξίδευε με σημαία Λιβερίας. Εδώ μπαρκάρησε ως ναύτης και το πλοίο αυτό θα αποδειχθεί πραγματικό βαπόρι-σχολείο για τον καπεταν-Σπύρο, αλλά και γούρικο, μιας και το όνομα “Suerte” στα ισπανικά σημαίνει «τύχη».
Στο πλοίο θα παραμείνει περίπου δύο χρόνια, στη διάρκεια των οποίων θα πάρει τα κατάλληλα εφόδια που θα τον βοηθήσουν στη συνέχεια να πραγματοποιήσει τη μεγάλη του καριέρα στα φορτηγά, αρχικά, και στην ακτοπλοΐα από το 1980 και μετά. Μπουτόνια, κουραδόροι, μπίγες, ατμοκίνητα βίντζια αποτέλεσαν στοιχεία της καθημερινής του εκπαίδευσης και μύησης στον μαγικό και δύσκολο κόσμο της θάλασσας.
Στο βαπόρι αυτό από τις 08:00 το πρωΐ έως τις 17:00 δούλευε ως ναύτης. Μετά το μπάνιο και το φαγητό, πήγαινε στη γέφυρα για μαθήματα ναυσιπλοΐας που κρατούσαν μέχρι τις 02:00 μετά τα μεσάνυχτα.
Γυρίζει το 1970 πίσω και πηγαίνει στο στρατό, όπου θα παραμείνει ένα χρόνο στην Κύπρο (ΕΛΔΥΚ) και ένα χρόνο στην Ελλάδα.
Μετά το στρατό, θα μπαρκάρει σε πολλά φορτηγά.
Θα ξεκινήσει, ξανά ως ανθυποπλοίαρχος, στο «Μαριγώ» του Στασινόπουλου της ΒΙΟΧΑΛΚΟ.
Στη συνέχεια, ως ανθυποπλοίαρχος στο «Ανδρέας Ε.» του Εμπειρίκου και στο “Samos Island” του Σούτου. Ακολούθως, ως ανθυποπλοίαρχος, στο “Taka” της ΒΙΟΧΑΛΚΟ, σε ταξίδια Αμερική-Θεσσαλονίκη.
Μετά σειρά θα έχει το “Albireo», στο οποίο θα πιάσει υποπλοίαρχος, και το “Sigri” (ως υποπλοίαρχος).
Το 1980 θα έρθει στην ακτοπλοΐα. Το «Κίμωλος», το οποίο μετασκευαζόταν για να ξεκινήσει δρομολόγια, θα είναι το πρώτο πλοίο με το οποίο θα ταξιδέψει στην ακτοπλοΐα, ως ύπαρχος, με καπετάνιο, αρχικά, τον Χριστόφορο Κοτσαμπά. Στη συνέχεια πλοίαρχος του «Κίμωλος» θα αναλάβει ο Φώτης ο Καλαθάς και θα παραμείνουν μαζί για δύο χρόνια.
Μετά πήγε ύπαρχος στο «Αλκυών» με πλοίαρχο τον Ανδρέα τον Καπάκη. Στο «Αλκυών», το οποίο έκανε τότε δρομολόγια στις Δυτικές Κυκλάδες, κάθισε για ένα χρόνο.
«Το «Αλκυών» ήταν βαπόρι, βαπόραρος. Κάναμε τότε και κάποια δρομολόγια από το Λίβανο για την Κύπρο μετά την έκρηξη του εμφυλίου στη χώρα αυτή. Δεν πήγαμε αμέσως με την ομάδα των τεσσάρων πλοίων που μετέβησαν στον Λίβανο για τη μεταφορά των Παλαιστινίων μαχητών και του Γιάσερ Αραφάτ («Νάξος», «Αρίων», Πάρος», «Σαντορίνη»), αλλά λίγο αργότερα».
Μετά το «Αλκυών», ο καπεταν-Σπύρος πήγε ύπαρχος στο «Νήσος Χίος» το παλιό της Ναυτικής Εταιρείας Χίου. Στο «Νήσος Χίος» πήγε, αρχικά, για 15 ημέρες και έμεινε τελικά, σχεδόν, 4 χρόνια. Το «Νήσος Χίος» ήταν ice-class, δύσκολο βαπόρι και αρκετά «κουνιστό», μιας και κούναγε πάρα πολύ. Εδώ θα μείνει μέχρι το 1986.
Το 1987 θα ταξιδέψει για λίγο με το “Europa II” στη γραμμή Πάτρα-Τεργέστη και την ίδια χρονιά θα πιάσει για πρώτη φορά καπετάνιος στο «Σχοινούσα» της Ελληνικής Ακτοπλοΐας. Με το «Σχοινούσα» έκανε δρομολόγια σχεδόν σε όλες τις Κυκλάδες-Κουφονήσια και έφτανε μέχρι το Ηράκλειο.
«Τότε, στα 1987, αρχίσαμε και δέναμε στο κεφάλι του μώλου με το «Σχοινούσα», ενώ πιο μπροστά από μέσα έδενε ο Μιαούλης και καμιά φορά ο «Νηρεύς». Ο μώλος στην Αιγιάλη έγινε κάπου στα 1986. Με το «Κίμωλος», όταν πρωτοπήγα, η αποβίβαση γινόταν με βάρκες».
Το επόμενο πλοίο θα είναι το «Αίνος» του Στρίντζη. Θα παραλάβει το πλοίο από την Κεφαλλονιά και θα το ετοιμάσει για να ξεκινήσει δρομολόγια. Το πλοίο θα πουληθεί, τελικά, και θα το ταξιδέψει για λίγο στη γραμμή του Αργοσαρωνικού ως «Νεράϊδα ΙΙ» υπό την πλοιοκτησία Σημαντώνη.
«Έμεινα λίγο καιρό στο πλοίο διότι δεν μου άρεσε ο Αργοσαρωνικός. Ήταν δύσκολη γραμμή, αλλά δεν σε αναγνώριζε κανένας. Εγώ ήμουν νέος καπετάνιος και ήθελα να πιάσω σ’ ένα βαπόρι για να αναγνωριστώ».
Και μετά πήγε για τέσσερις μήνες καπετάνιος στο «Κίμωλος» σε δρομολόγια στις Κυκλάδες και ένα δρομολόγιο την εβδομάδα που έφθανε μέχρι τη Ρόδο (Πειραιάς-Πάρος-Αμοργός-Αστυπάλαια-Κάλυμνος-Κως-Νίσυρος-Σύμη-Τήλο-Ρόδος).
Και μετά τέσσερις μήνες, η εταιρεία τον έστειλε, ως αναγνώριση, στο «Γεώργιος Εξπρές» (1989-1991).
«Όταν έφυγα από το «Γεώργιος Εξπρές» και πήγα στον «Απόλλωνα» έκλαιγα, αφού στο «Γεώργιος» είχαμε φτιάξει μια καταπληκτική ομάδα και περνούσαμε πολύ όμορφα».
Και μετά έρχεται η σειρά του «Απόλλωνα», ο οποίος εκείνη την εποχή ήταν η ναυαρχίδα της ακτοπλοΐας. Στο πλοίο αυτό θα παραμείνει από το 1991 μέχρι τον Μάϊο του 2004, με εξαίρεση το διάστημα της κατάσχεσης του πλοίου και το σύντομο πέρασμά του από τον «Ποσειδώνα» («Ποσειδών Εξπρές») την άνοιξη του 1996.
«Στις 10 Οκτωβρίου 1995 ερχόμαστε να δέσουμε με τον «Απόλλωνα» μπροστά από τον Ηλεκτρικό. Το πλοίο έχει άμεση αναχώρηση και παραμονή στο λιμάνι μόνο για 1,5 ώρα. Και γι’ αυτό έχουμε φουντάρει ίσα-ίσα 1,5 κλειδί. Βγήκα έξω να τηλεφωνήσω και μόλις γύρισα είχε γίνει η κατάσχεση. Και μείναμε για καιρό εκεί μόνο με 1,5 κλειδί. Και μετά μας πήγαν στο DOCK 3.”
Μια ερώτηση που αυθόρμητα έρχεται προς τον καπεταν –Σπύρο είναι τι ήταν αυτό που έκανε, τελικά, τον «Απόλλωνα» τόσο ξεχωριστό.
Ο καπετάν-Σπύρος απάντησε: «Ήταν ένα βαπόρι ξεχωριστό για τον κόσμο. Ήταν ένα πολύ καλό βαπόρι, ίσως, το καλύτερο που υπήρχε τότε».
Ο καπετάν Σωτήρης Γκλιάτης, ο οποίος έκανε για πολλά χρόνια στον «Απόλλωνα» μαζί με τον καπετάν-Σπύρο, συμπληρώνει ότι ο κόσμος (το πλήρωμα) ήταν που έκανε, τελικά. το βαπόρι τόσο σπουδαίο. Ο ίδιος πρωτοπήγε στον «Απόλλωνα» το 1994 και παρέμεινε στο πλοίο σε όλη τη διάρκεια της κατάσχεσής του. Και συνέχισε στο πλοίο όταν αυτό αγοράστηκε από τον Γιάννη τον Αγαπητό.
Και ο καπετάν-Σπύρος συμπληρώνει ότι το πλήρωμα ήταν μια πολύ καλά δεμένη ομάδα που έμεινε μαζί για πολλά χρόνια. Χαρακτηριστικά ανέφερε ότι με τον Α’ Μηχανικό ήταν 13 χρόνια μαζί. Και μετά την αγορά από τον Αγαπητό, το πλοίο συνέχισε σε μεγάλο βαθμό με την ίδια παλιά ομάδα.
Ο καπετάν-Σπύρος θυμάται:
«Με τους Βεντούρηδες, τα πήγα γενικά πολύ καλά. Ξεκίνησα μαζί τους την ακτοπλοΐα με το «Κίμωλος» (το 1980), όταν η εταιρεία ήταν ακόμα ενωμένη (Ventouris Ferries). Ο καπεταν-Κώστας Βεντούρης έκανε κουμάντο και όλα τα παιδιά του τα είχε μαζί στην εταιρεία. Έμεινα στην Ventouris Ferries μέχρι το 1983.
Η μεγάλη εταιρεία πρέπει να χώρισε το 1987. Kaι, ξαναγύρισα το 1989, στην Ventouris Sea Lines (VSL), την εταιρεία που είχαν μαζί ο Βαγγέλης και ο Αντώνης Βεντούρης. Ο Βαγγέλης Βεντούρης με είχε φωνάξει ξανά πιο μπροστά, αλλά δεν είχα πάει. Αρχικά, πήγα στο «Κίμωλος» για 4 μήνες και μετά στο «Γεώργιος Εξπρές» (1989-1991) και τέλος στο «Απόλλων Εξπρές» μέχρι την κατάσχεση (Οκτώβριος 1995) ».
Όταν ο Βαγγέλης Βεντούρης αγόρασε το «Ρομίλντα» από τον Γεράσιμο Αγούδημο, ο «Απόλλωνας» μετονομάστηκε ελαφρώς σε «Απόλλων Εξπρές Ι» και το αδελφό του, το πρώην «Ρομίλντα» και σημερινό «Άγιος Γεώργιος» της VSL, πήρε το όνομα «Απόλλων Εξπρές ΙΙ».
«Με τον Βαγγέλη ήμουν άρχοντας. Ότι έλεγα, γινόταν. Να σκεφτείτε ότι όταν πέρναγε ο «Απόλλωνας» από την Παροναξία, και παρόλο που η εταιρεία ήταν η ίδια, οι επιβάτες ρωτούσαν επιτακτικά με ποιον «Απόλλωνα» θα ταξίδευαν. Και χαρακτηριστικά ρωτούσαν αν θα ταξίδευαν με τον καλό «Απόλλωνα», εννοώντας τον πρώτο «Απόλλωνα». Η σχέση με τον κόσμο ήταν μοναδική και πολλοί συνήθιζαν να λένε ότι θα ταξιδέψουν με τον καπεταν-Σπύρο, αντί να πουν το όνομα του πλοίου». Καπετάν-Σπύρος και «Απόλλωνας» είχαν γίνει, πια, ταυτόσημες έννοιες.
«Θυμάμαι ότι στον «Απόλλωνα» είχα μια χρονιά στη γέφυρα 45 γλάστρες μόνο με βασιλικούς. Και μετά ερχόταν η Επιθεώρηση και μας τις έβγαζε. Και μετά εγώ τις ξανάβαζα. Οι βασιλικοί δεν φύγανε από τη γέφυρα μέχρι τέλους».
Τον Απρίλη του 1996, θα ξεκινήσει δρομολόγια με τον «Ποσειδώνα» αντικαθιστώντας τον Κούλη το Μαστροκόλια. Και μόνο όσα έγιναν εκείνο το βράδυ στην Πάρο, έπειτα από το ατύχημα με το «Ναϊάς Εξπρές», θα μπορούσαν να γεμίσουν σελίδες και σελίδες. Θεωρούμε, όμως, ότι πολλά από αυτά έχουν, ήδη, ειπωθεί από τον καπετάν-Σπύρο. Θα μείνει για πάντα στην ιστορία το γεγονός ότι κατάφερε να δέσει το πλοίο στην Παροικιά και να αποβιβάσει με ασφάλεια επιβάτες, πλήρωμα και οχήματα. Ο ίδιος γύρισε στο πλοίο για να πάρει τα έγγραφα του πλοίου και βγήκε την τελευταία στιγμή από το πλοίο, όταν η κλίση του έφτανε τις 45ο, για να καταλήξει τελικά στο Κέντρο Υγείας Πάρου.
Τον Αύγουστο του 1996 θα ξεκινήσει ξανά δρομολόγια με τον «Απόλλωνα», ο οποίος έχει πια τα σινιάλα της Agapitos Express Ferries των Γιάννη και Κώστα Αγαπητού και το όνομα «Εξπρές Απόλλων». Ο καπετάνιος και με τους Αγαπητούς τα πήγε πολύ καλά.
Επί Αγαπητού, το πλοίο ταξίδεψε για λίγους μήνες (2,5 μήνες) στη γραμμή Πειραιά-Σύρου-Τήνου-Μυκόνου και μια φορά την εβδομάδα το δρομολόγιο προεκτεινόταν για Ικαρία (Εύδηλο)-Φούρνους-Πάτμο-Λειψούς. Στη συνέχεια, πήγε στη γραμμή των Δυτικών Κυκλάδων για να αντικαταστήσει το «Πήγασος» μετά το γνωστό ατύχημα του στον Πάτροκλο. Και την επόμενη χρονιά, θα επιστρέψει ξανά στη γνώριμη γραμμή Πειραιά-Πάρου-Νάξου-Σαντορίνης με προέκταση μέχρι την Αμοργό.
Και οι δύο θυμούνται ότι η πιο δύσκολη γραμμή ήταν η άγονη της Αστυπάλαιας που περιλάμβανε 22 stand-by σε 27 ώρες. Την γραμμή αυτή την έκαναν και επί Βεντούρη και επί Αγαπητού. Πολλές ώρες, πολλή κούραση, πολλά λιμάνια, δύσκολα λιμάνια, σε δύσκολες συνθήκες, ιδίως τις νυχτερινές ώρες. Ο καπεταν Σωτήρης Γκλιάτης συμπληρώνει ότι τη νύχτα, οι συνθήκες δυσκολεύουν πολύ, καθώς σε παίρνει ο ύπνος ανάμεσα σε λιμάνια και καλείσαι μέσα σε τρία λεπτά να έρθεις στο full των δυνατοτήτων για να εκτελέσεις τις πιο δύσκολες μανούβρες και τα αντανακλαστικά σου να είναι στο 100%.
Τον Μάϊο του 2004 παρέδωσε τα πηδάλια του «Απόλλωνα» στον Τάσο τον Τρέσσο στη Ραφήνα και ανέλαβε το «Εξπρές Σαντορίνη» παραλαμβάνοντας από τον Μηνά το Ράλλη.
Θυμάται χαρακτηριστικά:
«Στο «Εξπρές Σαντορίνη» παρέμεινα κοντά στα τρία χρόνια μέχρι τις αρχές του 2007. Με τα περισσότερα πλοία δενόμουν. Στο ενδιάμεσο διάστημα που το «Εξπρές Σαντορίνη» είχε πάθει βλάβη (η ζημιά σημειώθηκε τον Ιούλιο του 2006) πήγα στο «Εξπρές Αφροδίτη» σε δρομολόγια για Πάρο-Νάξο-Ίο-Σαντορίνη».
Και το τελευταίο πλοίο που ανέλαβε ήταν ο «Αδαμάντιος Κοραής», με τον οποίο ολοκληρώθηκε αυτό το μοναδικό και ανεπανάληπτο ταξίδι που ξεκίνησε με το φορτηγό “Suerte” και τελείωσε με τον «Αδαμάντιο Κοραή». Συμπτωματικά από γιαπωνέζικο ξεκίνησε και σε γιαπωνέζικο ολοκληρώθηκε.
Σαράντα ένα χρόνια στη θάλασσα. Σαράντα-ένα χρόνια εμπειρίας, γνώσης και παιδείας.
Στα 1998, θα φύγει με το «Εξπρές Απόλλων» από τη Σαντορίνη για να πάει στην Νιο, για να παραλάβει ένα παιδάκι που κινδύνευε και να το μεταφέρει στη Σαντορίνη. Το παιδάκι αυτό, ο καπετάν-Σπύρος το βάπτισε και τώρα πια, έχει μεγαλώσει και έχει γίνει ολόκληρο παλικάρι.
Συνολικά, εν πλω έχει ξεγεννήσει πέντε γυναίκες στο «Κίμωλος», στο «Γεώργιος Εξπρές» και στον «Απόλλωνα», από τα οποία τα δύο τα βάπτισε ο ίδιος, το άλλο ο πλοιοκτήτης και το τέταρτο η κόρη του. Το πέμπτο παιδάκι ήταν μιας τσιγγάνας, η οποία μέχρι να κατεβούν από τη γέφυρα, το έβαλε στην αγκαλιά της και το έβγαλε από το καράβι στη Νάξο.
O ίδιος είναι παντρεμένος με Αμοργιανή και έχουν δύο παιδιά, ένα γιο και μια κόρη, τα οποία δεν ακολούθησαν το δρόμο της θάλασσας. Η κόρη σπούδασε στο Οικονομικό και στη συνέχεια έκανε ένα μεταπτυχιακό στα Οικονομικά (στο Πανεπιστήμιο Πειραιά) και εργάζεται στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο. Ο γιος σπούδασε Μηχανολόγος, το συνδύασε στη συνέχεια με Οικονομικά και έκανε και ΜΒΑ.
Σήμερα ο καπεταν-Σπύρος ζει ανάμεσα στην Αιγιάλη της Αμοργού και τον Πειραιά. Στην Αιγιάλη έχει κτίσει ένα ξενοδοχείο και συνεχίζει να παλεύει από ένα άλλο μετερίζι.
Η συζήτηση έρχεται κάποια στιγμή και στους νέους ναυτικούς και στους νέους πλοιάρχους. Ο καπεταν-Σπύρος πιστεύει ότι, θεωρητικά, οι νέοι πλοίαρχοι είναι πιο μορφωμένοι από τους παλιούς. Όμως, τους λείπει η εμπειρία και η ναυτοσύνη που αποκόμιζαν οι παλαιότεροι ναυτικοί που είχαν να αντιμετωπίσουν περισσότερες δυσκολίες.
«Άμα πω σ’ ένα νέο πλοίαρχο για όσα έκανα εγώ σ’ εκείνα τα πρώτα πλοία της καριέρας μου, θα του φανούν «κινέζικα». Ο τρόπος στοίβασης εκείνη την εποχή ήταν πολύ δύσκολη υπόθεση, καθώς τα βαπόρια κουβαλούσαν τα πάντα και η στοίβαση διαμορφωνόταν από τους ίδιους τους ναυτικούς. Σήμερα, τα βαπόρια έχουν εξειδικευτεί σε συγκεκριμένα μόνο φορτία το καθένα».
Οι νέοι καπετάνιοι έχουν να αντιμετωπίσουν διαφορετικές συνθήκες σε σχέση με τους παλιούς. Οι συνθήκες φτιάχνουν τον πλοίαρχο. Το αγώϊ ξυπνάει τον αγωγιάτη».
Μια άλλη ερώτηση που προέκυψε στη συζήτηση ήταν «αν ο Έλληνας εφοπλιστής εμπιστεύεται σήμερα τον Έλληνα ναυτικό, καθώς υπάρχουν πια κάποιες ελληνικές εταιρείες που επιλέγουν ξένους πλοιάρχους».
Ο καπετάνιος περιέγραψε την σημερινή κατάσταση μέσα σε λίγες μόνο γραμμές:
«Οι περισσότεροι παραδοσιακοί εφοπλιστές ξεκίνησαν ως ναυτικοί και στην πορεία έγιναν πλοιοκτήτες και ήξεραν καλά τι σημαίνει Έλληνας ναυτικός. Όμως, οι νέοι εφοπλιστές, είτε πρόκειται για τα παιδιά των παλιών εφοπλιστών, είτε για νέους εφοπλιστές που δεν είχαν καμία προηγούμενη σχέση με τη θάλασσα και τα καράβια, δεν έχουν καμία ναυτική παιδεία και γι’ αυτό δεν εκτιμούν και δεν σέβονται ούτε καπεταναίους ούτε ναυτικούς. Σήμερα, έχει χαθεί η σχέση που είχε ο παλιός πλοιοκτήτης με τα καράβια του. Ο πλοιοκτήτης έχει σταματήσει να είναι πλοιοκτήτης και ουσιαστικά είναι μόνο έμπορος. Ο καπετάνιος, σε πολλές περιπτώσεις, είναι σήμερα μόνο ένα νούμερο, ένα αναλώσιμο νούμερο, π.χ, ο καπετάνιος στο πλοίο Νο 23. Η σχέση που είχε ο παλιός πλοίαρχος με τον εφοπλιστή, πλέον, δεν υπάρχει (στις περισσότερες περιπτώσεις).
Η συνάντηση μας με τον καπεταν-Σπύρο πραγματοποιήθηκε 20 μήνες έπειτα από την αποχώρησή του από την ακτοπλοΐα και τη ναυτιλία. Ένα μέρος, όμως, της ψυχής του και της καρδιάς του, συνεχίζει να κρατά τα πηδάλια και να ταξιδεύει πάντα στη γραμμή της Παροναξίας και της Αμοργού.
Σε μια κορυφαία στιγμή της συνάντησής, ο καπετάν-Σπύρος μας εξομολογήθηκε:
«Για μένα, η δουλειά του καπετάνιου, και μάλιστα του ακτοπλόου, μου λείπει πάρα πολύ και δεν πρόκειται να φύγει ποτέ μέσα από το πετσί μου. Μου λείπει η γέφυρα, μου λείπουν οι συνάδελφοι, οι αξιωματικοί, τα πληρώματα, οι επιβάτες, οι οδηγοί, το αίσθημα να μπω μέσα στο λιμάνι. Αυτό που ένιωθα όταν έμπαινα στο λιμάνι, δεν μπορεί να αντικατασταθεί με τίποτα, μα με τίποτα-τίποτα. Να έχει καιρό 5-10-20 μποφώρ (που λέει ο λόγος) και να μπαίνεις μέσα στο λιμάνι. Αυτή η γλύκα, η ηδονή που νιώθεις δεν μπορεί να περιγραφεί με τίποτα και να υποκατασταθεί. Αυτά δεν πρόκειται να μου φύγουν ποτέ όσο θα έχει υγρό το μάτι μου, όσο θα ζω».
«Όμως, η απέξω διαδικασία με τα γραφεία και, ειδικά, οι άνθρωποι που μπήκαν τα τελευταία 10 χρόνια στο χώρο της Ακτοπλοΐας άλλαξαν πολύ τα δεδομένα και με όλα αυτά κουράστηκα πολύ, έφτασα σε κορεσμό και ένιωσα, κάποια στιγμή, να μην μπορώ μα συνεχίσω άλλο».
Τα θαλασσινά ταξίδια του καπετάν-Σπύρου Θηραίου συνεχίζονται. Έχει από ώρα ξημερώσει και σε λίγα λεπτά φθάνει και πάλι με τον «Απόλλωνα» και το «Γεώργιος» στη Σαντορίνη. Από τη γέφυρα του πλοίου ακούγεται για μία φορά ακόμα η γνωστή και αγαπημένη φράση «Λιμεναρχείο Σαντορίνης, σε λίγα λεπτά φθάνουμε ,,,».
