Η Χρυσούλα Κοτενόγλου γεννήθηκε το 1942 στο Βρονταμά Λακωνίας. Οι γονείς της έφεραν στον κόσμο 5 παιδιά. Η Χρυσούλα ήταν η μικρότερη. Τον πατέρα της δεν τον θυμάται, γιατί κρυβόταν αντάρτης στα βουνά. Το 1948 τον σκότωσαν οι ταγματασφαλίτες και στη συνέχεια έδιωξαν την μητέρα της με 5 κορίτσια από το σπίτι τους. Η Χρυσούλα ήταν τότε 6 χρονών. Πήγαν να μείνουν στο σπίτι του παππού της, στο χωριό Κοσμά της Αρκαδίας. Εζησαν εκεί ένα χρόνο, σε πολύ δύσκολες συνθήκες και μετά η μητέρα της πήρε τις κόρες της και επέστρεψε στο Βρονταμά. Κάθε πρωί με το ξύπνημα, έβρισκαν στην αυλή, είτε ένα φουστάνι, είτε ένα ταγάρι, είτε ένα πιάτο φαϊ από τους συγχωριανούς, για να τους βοηθήσουν να ζήσουν, η μάνα με τα κορίτσια της.
Το 1957 η Χρυσούλα πήγε στην Οικοκυρική Σχολή της Φρειδερίκης, στη Νεάπολη της Κρήτης και εκπαιδεύτηκε για ένα χρόνο. Το 1963 οι αδελφές της την έφεραν στον Καναδά με την μητέρα της και ξεκίνησε να δουλεύει σαν μοδίστρα. Τον Νοέμβριο του 1963 μετακόμισε στην Αστόρια στο Κουίνς και συνέχισε να εργάζεται σαν μοδίστρα σε μια μεγάλη εταιρεία στο Μανχάταν. Σύντομα γνώρισε τον σύζυγό της, με τον οποίο έκαναν 3 παιδιά και είναι μαζί σχεδόν 59 χρόνια.
Η ιστορία που μας διηγήθηκε, εκτυλίχτηκε στις 27 Οκτωβρίου του 1940 και αναφέρεται στον παππού της και στον Ψαρή, το αγαπημένο του μουλάρι. O παππούς της Γεώργιος Αγλαμίσης, γεννήθηκε στο χωριό Κοσμάς, του νομού Αρκαδίας και ζούσε με την γιαγιά της Ασημίνα Αγλαμίση, το γένος Κουρτέτση, η οποία γέννησε 14 παιδιά. Ο παππούς είχε δύο γερά μουλάρια για τις αγροτικές δουλειές, που τα υπεραγαπούσε, γιατί εκείνες τις εποχές, οι αγρότες ήταν πολύ δεμένοι με τη γη και τα ζώα τους. Στο χωριό σπέρνανε πολύ νωρίς, γιατί το κρύο έφτανε πολύ γρήγορα και ήταν αφόρητο. Ας διαβάσουμε όμως την ιστορία, όπως μας την μετέφερε η Χρυσούλα, ένα από τα πολλά εγγόνια του παππού:
«Μόλις γυρίσαμε από τα σπαρτά, βάλαμε τα μουλάρια στο κατώι, αλλά ο Ψαρής, το ένα από αυτά που αγαπούσα πολύ, ήταν πολύ ανήσυχο. Κατέβηκα πολλές φορές κάτω αλλά τίποτα. Μέχρι το πρωί, ο Ψαρής είχε κάνει το παχνί κομμάτια, γιατί διαισθανόταν, ότι κάτι κακό ερχόταν. Βάλαμε στα ζώα τους ντρουβάδες με κριθάρι για να φάνε, αλλά ο Ψαρής δίνει μια στον ντρουβά, κόβεται το λουρί, πέφτει κάτω το κριθάρι στην αυλή και οι κότες έπεσαν επάνω να φάνε και αυτές. Ο Ψαρής κοπανούσε τα πόδια του αγριεμένος στις πλάκες της αυλής και ερχόταν κοντά μου, για να τον χαϊδέψω. Φορτώσαμε το αλέτρι, τις λαιμαριές στον ζυγό, τη σβάρνα, τις τσάπες, τον σπόρο και εγώ κρατούσα την τέστα να περάσουμε από τη βρύση του Κοσμά, για να ποτίσουμε τα ζώα. Φτάσαμε στο χωράφι που θα σπέρναμε και σε κάνα δυο ώρες πάνω στον Προφήτη Ηλία στο εκκλησάκι, άρχισε η καμπάνα να χτυπάει δυνατά και κάποιος με ένα χωνί να φωνάζει: ‘Γυρίστε στο χωριό. Κηρύχθηκε πόλεμος’. Αρχισα να τραβάω τα μαλλιά μου και είπα: ‘Νάτα τα μαύρα τα μαντάτα! Γύρισα αμέσως στο σπίτι με τα ζώα, βρήκα το συμφωνητικό της ιδιοκτησίας τους, πήρα ένα ταγάρι, έριξα μέσα ένα κομμάτι ψωμί, δυο ελιές, λίγο τυρί, το παγούρι με το νερό, έβαλα κριθάρι στους ντρουβάδες και φύγαμε όλοι μαζί για την Τεγέα. Κάναμε μέρες για να φτάσουμε στην Τεγέα. Εκεί ανταμώσαμε με πολλούς ανθρώπους που θα επιστρατεύονταν και θα τους έπαιρναν τα ζώα για να κουβαλούν πολεμοφόδια και στρατιώτες στα βουνά. Ηρθε και η σειρά μου. Με πλησίασε ένας άνθρωπος. Κοίταξέ τα καλά και μου είπε, ‘ετούτο θα πάρουμε’. Διάλεξε τον Ψαρή που ήταν νεώτερος μόλις 5 χρονών και πιο δυνατός. Μου κόπηκαν τα πόδια. Εβαλα την υπογραφή μου και τον παρέδωσα. Εκείνη την ώρα ο Ψαρής, λες και το κατάλαβε, ήρθε δυο βήματα μπροστά μου, έβαλε το κεφάλι του επάνω στους ώμους μου, ήρθε κοντά κοντά και εγώ τον αγκάλιασα. Ο Ψαρής μου έκλαιγε, έκλαιγα και εγώ. ‘Στο καλό Ψαρή μου, στο καλό!’. Ο Ψαρής μου δεν γύρισε ποτέ. Επεσε για την πατρίδα! Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη στιγμή. Αυτά είπε ο παππούς και σκούπισε τα μάτια του από συγκίνηση».
Πηγή: www.ekirikas.com
