Σήμερα μάθαμε το κακό μαντάτο.
Ο Λευτέρης του Σίμου μίσεψε για το στερνό του ταξίδι.
Η καρδιά του Λευτέρη του Ποδότα σταμάτησε να χτυπά.
Η μνήμη του, όμως, ποτέ δεν θα ξεχαστεί.
Ο Λευτέρης είναι μία από τις μεγάλες μορφές της Σίφνου.
Ένας άνθρωπος που δούλεψε πάρα πολύ στη ζωή του.
Ξεκίνησε δίπλα στον πατέρα του, τον θρυλικό Σίμο, στην οικογενειακή επιχείρηση.
Ολοζώντανη η μορφή του στις Καμάρες να φορτώνει και να ξεφορτώνει εμπορεύματα.
Τρόφιμα, αναψυκτικά, μπύρες, υλικά οικοδομών, κάθε λογής εμπόρευμα.
Παντρεύτηκε την αγαπημένη του Μαρία Χρυσογέλου και δημιούργησαν μία υπέροχη οικογένεια.
Απέκτησαν δύο παιδιά, την Χρυσούλα και την Κατερίνα.
Το δέσιμο αυτής της οικογένειας ήταν μοναδικό.
Ήταν πάντα κοντά ο ένας στον άλλο, να στηρίζει, να εμψυχώνει, να βοηθά.
Η οικογένεια του Λευτέρη δημιούργησε το Super Market “ΑΡΑΔΕΣ», το οποίο αποτέλεσε σταθμό στην Σίφνο.
Στο μαγαζί αυτό δούλεψε όλη η οικογένεια.
Σήμερα οι δύο κόρες συνεχίζουν στο ίδιο πάντα μετερίζι.
Ο Λευτέρης ο οικογενειάρχης, ο Λευτέρης ο γλεντζές, ο Λευτέρης ο έμπορας, ο Λευτέρης ο παντεπόπτης.
Βοήθησε ανθρώπους που είχαν ανάγκη.
Δούλεψε για το καλό της Σίφνου.
Ο κάθε άνθρωπος σε αυτό το νησί θα έχει σίγουρα να θυμάται πολλές όμορφες αναμνήσεις με τον Λευτέρη.
Είναι ένας άνθρωπος που έγραψε ιστορία στο νησί.
Έφυγε από κοντά μας για να σμίξει ξανά με τον πατέρα του και όλους τους παλιούς του φίλους.
Θερμά συλληπητήρια στην οικογένειά του.
Από εκεί ψηλά θα βλέπει, θα νοιάζεται, θα συμπάσχει όπως έκανε μία ολόκληρη ζωή εδώ στα επίγεια.
Ας δούμε τι μας είχε πεί τον Σεπτέμβριο του 2017:
Α΄μέρος
Η σημερινή Σίφνος είναι ένα πανέμορφο νησί που βασίζει, κατά κύριο λόγο, την οικονομία της στον Τουρισμό.
Πριν από σαράντα-πέντε χρόνια τα πράγματα ήταν αρκετά διαφορετικά.
Ο τουρισμός εκείνη την εποχή έκανε τα πρώτα του δειλά βήματα στο νησί.
Τα καράβια ήταν τα παλιά κλασικά αργοκίνητα ποστάλια, «Κάλυμνος», «Κανάρης», «Μιαούλης», «Μυρτιδιώτισσα», «Μαριλένα»
Δεν υπήρχε μόλος για να πλευρίζουν τα πλοία που παρέμεναν αρόδου και οι λάντζες και οι βάρκες αναλάμβαναν τη μεταφορά επιβατών από το καράβι στο μόλο.
Και τα εμπορεύματα μεταφέρονταν στο νησί με τα καΐκια.
Και για να έρθει ένα αυτοκίνητο στη Σίφνο έπρεπε να στηθεί ολόκληρη επιχείρηση.
Κάποιοι πάντα
βλέπουν πιο μπροστά
Αυτήν την εποχή, στα τέλη της δεκαετίας του ’60 με αρχές της δεκαετίας του ’70, κάποιοι άνθρωποι στο νησί βλέπουν πιο μακριά.
Και αποφασίζουν να επενδύσουν στο μέλλον.
Ανάμεσα τους είναι και ένας άνθρωπος, πραγματικά γεννημένος έμπορος, ο Σίμος ο Ποδότας, με τον γιο του, το Λευτέρη τον Ποδότα.
Ο Σίμος είχε την ταβέρνα στις Καμάρες που θα την αναλάβει με τον καιρό ο Νικολός.
Έτσι ο Σίμος και ο Λευτέρης θα ξεκινήσουν την ενασχόλησή τους με το Γενικό Εμπόριο.
Ο Λευτέρης ο Ποδότας
Τρεις γενιές Ποδότα
Τρεις γενιές Ποδότα στο εμπόριο, Σίμος – Λευτέρης – Χρυσούλα και Κατερίνα.
Μια πολύ μεγάλη ιστορία …
Ο Λευτέρης ο Ποδότας μας διηγείται κάποια κομμάτια αυτής της ιστορίας.
Ο παππούς
“Ο παππούς ασχολιόταν με κεραμικά, είχε αγγειοπλαστείο.
Και είχε τάση προς το εμπόριο, καθώς η δουλειά του είχε άμεση σχέση με πωλήσεις.
Και αποδείχθηκε στην πράξη ότι ο παππούς μας είχε ταλέντο στις εμπορικές συναλλαγές.
Έρχονταν έμποροι στο νησί, έκανε μαζί τους διαπραγματεύσεις. Είχε πάρε-δώσε με εμπόρους και διέθετε το εμπορικό δαιμόνιο, το οποίο φαίνεται πως είναι κληρονομικό…”
Η αρχή
Ο Λευτέρης θυμάται:
«Ξεκινήσαμε μαζί με τον πατέρα μου στις Καμάρες.
Δουλέψαμε μέρα και νύχτα με πολύ μεράκι, αλλά κάτω από πρωτόγονες συνθήκες.
Πάρα πολλή χειρωνακτική δουλειά. Χρησιμοποιούσαμε και τα χέρια μας και το μυαλό μας.
Δεν υπήρχαν τότε ούτε κατά διάνοια οι σημερινές ευκολίες, όπως κλαρκ και υπολογιστές.
Όλα τα προϊόντα ξεφορτώνονταν με τα χέρια
Ακόμα και τα τούβλα
Όλη η δουλειά γινόταν με τα χέρια.
Στην πορεία κάναμε την πρώτη αποθήκη στη Χωριό και μετά και δεύτερη αποθήκη στο Χωριό.
Και μετά κάναμε τη μεγάλη αποθήκη στα Εξάμπελα που με τον καιρό έγινε το Super Market «ΑΡΑΔΕΣ».
Λίγο- λίγο κάναμε τα πάντα».
Εδώ με το πρώτο φορτηγό, το Hanomak.
Το έφερε με καικι και έκανε μια μέρα ολόκληρη
να το βγάλει έξω με μαδέρια
Γενικό Εμπόριο
«Ξεκινήσαμε, λοιπόν, με το Γενικό Εμπόριο.
Τα πάντα ….
Από ξυλεία μέχρι τούβλα.
Σίδερα, ασβέστη, τούβλα από τη Χαλκίδα, τσιμέντα από τη Χαλκίδα, αναψυκτικά, αλεύρια.
Είχαμε με τη FIX τότε συνεργασία.
Τριακόσιοι τόνοι τσιμέντο έβγαιναν με τα χέρια.
Στην αρχή έβγαιναν όλα ένα –ένα με τον ώμο από τα καΐκια στο μόλο.
Μετά βγήκαν τα βίτσια και μετά οι γερανοί και η εκφόρτωση διευκολύνθηκε.
Η ξυλεία από το Βόλο
Μία φορά είχαμε χάσει τα ίχνη του πατέρα μας.
Πρέπει να ήταν αρχές της δεκαετίας του ’70.
Ο Σίμος είχε φύγει να πάει στην Αθήνα και τον είχαμε στο μεταξύ χάσει.
Κάποια στιγμή μας παίρνει με τα πολλά στο τηλέφωνο και μας λέει «Αύριο θα έρθει ένα καΐκι γεμάτο ξύλα».
Είχε πάει στο Βόλο όπου φόρτωσε ένα καΐκι με ξύλα που τα έλεγαν τράβες.
Αυτά τα ξύλα τα έβαζαν στις ταράτσες για δοκάρια.
‘Ηταν απίστευτο πόσες χιλιάδες κομμάτια είχε φέρει.
Δεν βρίσκαμε τόπο πού να τα βάλουμε στη Σίφνο.
Τέσσερις-πέντε μέρες ξεφορτώνανε.
Όλα με τον ώμο.
Και μετά με ένα φορτηγάκι τα πηγαίναμε στο Χωριό.
Δεν βρίσκαμε μέρος πού να τα βάλουμε».
Η νταλίκα με τα αναψυκτικά
«Ο Σίμος είχε φύγει και είχε πάει στην Αθήνα.
Τότε στη Σίφνο ερχόταν το «Κατερίνα».
Το καραβάκι αυτό ήταν πολύ μικρό και δεν χωρούσε πολλά φορτηγά.
Ήταν λίγο μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’70.
Το”Κατερίνα” στις Καμάρες
Ο πατέρας μου κανόνισε να έρθει μια νταλίκα γεμάτη αναψυκτικά.
Ήταν τόσο μεγάλη νταλίκα που με το ζόρι χωρούσε στο καράβι.
Για αυτό και στο καράβι την έβαλαν τη νταλίκα καταμεσής στο γκαράζ.
Αν την έβαζαν στη μπάντα μπορεί και να έπαιρνε κλίση το καράβι.
Το «Κατερίνα» πρέπει τότε να έφερε μόνο αυτή τη νταλίκα στη Σίφνο.
Ήρθε, λοιπόν, η νταλίκα στις Καμάρες.
Ήταν πρωτόγνωρο.
Δεν είχε ξανάρθει ποτέ τόσο μεγάλο φορτηγό στο νησί.
Πόσες χιλιάδες κιβώτια είχε μέσα δεν το χωρούσε ο νους μου .
Και φθάνει στο Σταυρί.
Και πάει και σφηνώνει η νταλίκα.
Δεν χωρούσε να περάσει …
Το μπροστινό της μέρος ήταν στου Νικά το μαγαζί με τις τυρόπιτες, κοντά στη σημερινή Τράπεζα Πειραιώς.
Και το πίσω μέρος του φορτηγού βρισκόταν εκεί που βρίσκεται σήμερα το «ΑΡΟΔΟΥ».
Είχε κλείσει η κυκλοφορία για μερικές ώρες.
Και τα λεωφορεία δεν μπορούσαν να περάσουν.
Το ένα λεωφορείο έπαιρνε τους επιβάτες από το Ίδρυμα Πρόκου και το άλλο τους άφηνε στην Απολλωνία, πριν το Ηρώον.
Με τα πολλά δέησε και πέρασε η νταλίκα….
Αναγκαστήκανε τότε να χαλάσουνε λίγο τον ΗΡΩΟΝ ώστε να μπορούν να περνούν τα αυτοκίνητα και να μην σφηνώνουν.
Στις ΑΡΑΔΕΣ
Στη δεκαετία του ’90 αγοράσαμε το οικόπεδο στις Αράδες, όπου κάναμε τη δεύτερη μεγάλη αποθήκη.
Τότε προνόησα και παραχώρησα στο Δήμο εβδομήντα τετραγωνικά μέτρα, ώστε να ανοίξει ο δρόμος προς το Βαθύ.
Τότε φυσικά δεν μπορούσα να ξέρω ότι σε λίγα χρόνια θα έρχονταν τόσα πολλά και τόσο μεγάλα αυτοκίνητα στη Σίφνο.
Αν δεν το είχαμε κάνει αυτό, η πρόσβαση προς το δρόμο του Βαθιού θα ήταν δύσκολη.
Και θα δυσκολεύονταν πολύ τα φορτηγά που έρχονταν από τον Περιφερειακό.
Αυτό έγινε στα μέσα της δεκαετίας του ’90 επί δημαρχίας του Γιάννη του Γεροντή.
Β΄μέρος:
Ο Λευτέρης ο Ποδότας, γνωστός και ως ο Λευτέρης του Σίμου, πιάνει
από την αρχή το μίτο μιας μεγάλης
οικογενειακής ιστορίας.
Ο ίδιος γεννήθηκε το 1948 και έζησε για τα καλά και την
παλιά Σίφνο και την καινούρια Σίφνο. Οι πρώτες μνήμες του έχουν να κάνουν με καΐκια,
με βαπόρια, με μουλάρια, με φορτηγά Δημοσίας Χρήσης, με μεταφορά εμπορευμάτων.
Τη μισή του ζωή την πέρασε στις Καμάρες και την άλλη μισή
στα Ξάμπελα και την Καταβατή.
Καΐκια, βαπόρια, φορτηγά, εμπορεύματα, ψυγεία, τρόφιμα,
παγωτά, ασβέστες, τσιμέντα, τιμολόγια,
τράπεζες, αγωνίες …..
Ίσως η λέξη που ταιριάζει πιο καλά για όλα αυτά να είναι η λέξη αγωνία, όπως θα φανεί εύγλωττα παρακάτω ….
Η ιστορία της οικογενειακής επιχείρησης των Ποδότα θα
μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί μελέτη-περίπτωσης (case study) για μια οικογενειακή επιχείρηση
εμπορίου.
Τέσσερις γενιές ανθρώπων φτιάχνουν μια μοναδική ιστορία.
Μια όμορφη ιστορία που συνεχίζεται αδιάκοπα μέχρι σήμερα.
Τέσσερις γενιές
Ο Λευτέρης αγαπούσε πολύ την Παναγία τη Χρυσοπηγή την οποία και είχε πανηγυρίσει με κάθε επισημότητα και μεγαλοπρέπεια.
Τέσσερις γενιές ανθρώπων ….
Ο Σίμος ο Ποδότας, με άξιο συμπαραστάτη το Κατέ, είναι η αρχή.
Το
μεγάλο μυαλό της επιχείρησης.
Ένας άνθρωπος πραγματικά τετραπέρατος.
Ο Λευτέρης είναι ο άνθρωπος που δουλεύει αγόγγυστα από το
πρωΐ μέχρι το βράδυ για να στεριώσει τη δουλειά.
Ένας άνθρωπος που αγαπά τη δουλειά που στήνει με τον πατέρα
του.
Η Μαρία, η γυναίκα του, θα τον βοηθήσει πολύ σε καθημερινή
βάση όλα αυτά τα χρόνια.
Και οι δύο κόρες, η Χρυσούλα και η Κατερίνα, θα παραλάβουν
την επιχείρηση για να την απογειώσουν ακόμα περισσότερο έχοντας δίπλα τους ως
άξιους συνεργάτες τους ίδιους τους συντρόφους.
Μια οικογένεια ενωμένη μεγαλουργεί ….
Ο ίδιος μας λέει:
«Τα παιδιά συνεχίζουν ακόμα καλύτερα την επιχείρηση και την επεκτείνουν.
Για τα παιδιά μου,
για τα κορίτσια μου τι να πω και τι να μην πω ….
Ενώ ήταν πολύ καλές στα γράμματα προτίμησαν να μείνουν στον
τόπο μας και να αναλάβουν την επιχείρηση από πολύ νωρίς.
Είναι και αυτές τυχερές γιατί και οι σύντροφοί τους έχουν
τον ίδιο ζήλο για την επιχείρηση».
Ο Λευτέρης είναι εδώ και λίγο καιρό συνταξιούχος.
Τα παλιά καΐκια
Ο Λευτέρης θυμάται τα παλιά καΐκια που έκαναν τις μεταφορές
των προϊόντων από τον Πειραιά, την Αθήνα και τα άλλα νησιά.
Τα καΐκια αυτά επιβίωσαν οριακά μέχρι τις αρχές της
δεκαετίας του ’80 και έπειτα παραχώρησαν τη θέση τους στα
επιβατηγά/οχηματαγωγά.
Ο Λευτέρης θυμάται ποιοι ήταν αυτοί που τα είχαν και πώς λέγονταν τα
καΐκια, πώς γινόταν η μεταφορά των προϊόντων:
«Ήμουν πολύ μικρός. Υπήρχε ένα καΐκι τρικάταρτο, αν θυμάμαι
καλά.
Ήταν του Νικόλαου Χρύσου (Μπελενιού), σιφνέϊκο καΐκι που
έκανε μεταφορές.
Στη συνέχεια δύο ήταν τα σιφνέϊκα καΐκια που έκαναν για
χρόνια τις μεταφορές αυτές.
Το ένα το είχαν ο Γεώργιος και ο Αντώνιος Σπίθας (είχαν το
παρατσούκλι «Πουλί»). Αρχικά είχαν ένα
μικρό καΐκι που δεν θυμάμαι το όνομά του
και στη συνέχεια ένα μεγάλο καΐκι με το όνομα «Φλώρα» (πρέπει να ήταν 60-70
τόνοι).
Το άλλο καΐκι ήταν του Σταμάτη του Γεωργούλη, κοινώς
Λινάρδου.
Το πρώτο καΐκι του είχε το όνομα «Απόστολος-Ανδρέας»
Το δεύτερο καΐκι που πήρε ήταν το «Ταξιάρχης-Πανορμίτης».
Το νησί εξυπηρετείτο ακόμα και με τα σερφιώτικα καΐκια των Θεοφίλη,
Λιβάνιου, Μαρίνου και Γαλανού.
Και με το καΐκι από την Κύθνο, κάποιου Ντίνου, ο οποίος το
δούλευε μαζί με τα παιδιά του.
Τα θυμάμαι πολύ καλά τα καΐκια αυτά τις δεκαετίες του ’50,
του ‘60 και του ’70.
Καΐκια έρχονταν και από άλλα μέρη τα οποία μετέφεραν τούβλα ,τσιμέντα,
ασβέστη, τρόφιμα και άλλα τρόφιμα.
Οι συνθήκες ήταν πρωτόγονες.
Όλα τα ξεφορτώναμε με τα χέρια, στην πλάτη και τον ώμο.
Ακουμπούσαμε το τσουβάλι στο αμπάρι και γινόταν σκαλοπάτι
για να το σηκώσουμε πιο εύκολα.
Για να ξεφορτωθεί το καΐκι ήθελε δυο –τρεις μέρες.
Μετά άρχισαν να χρησιμοποιούν βίντσια και να ανεβάζουν
δύο-τρία τσουβάλια μαζί.
Τα καΐκια ξεφόρτωναν στις Καμάρες.
Όταν χάλαγε ο καιρός, έφευγαν και πήγαιναν σε άλλα λιμάνια για
να προφυλαχθούν, αλλά μετά γύριζαν ξανά στις Καμάρες για να ξεφορτώσουν.
Υπήρχαν τότε δύο φορτηγά Δημοσίας Χρήσης.
Ήταν του Δεπάστα και του Καρεκλά.
Ο Γιάννης ο Καρεκλάς πρέπει να ήταν αυτός που έφερε το πρώτο
φορτηγό στη Σίφνο. Ο Γιάννης είχε και λατομείο στου Φιδωπού και στη συνέχεια δούλεψε και σαν ταχυδρόμος.
Στην αρχή, πριν από τα φορτηγά, τα πηγαίναμε τα
εμπορεύματα με τα μουλάρια.
Αυτό το θυμάμαι πολύ αδρά, καλά-καλά το θυμάμαι δεν το
θυμάμαι»
Τα παλιά βαπόρια
«Τα παλιά βαπόρια που θυμούμαι:
Το «Μοσχάνθη», το «Ιόνιον» το παλιό και το «Λήμνος» των αδελφών Τυπάλδου , το «‘Ελενα»
κα το «Μαριλένα» του Λάζαρου Λαγά, το «Κάλυμνος»,
το «Οία», το «Κανάρης», το «Μιαούλης» ,
το « Καραϊσκάκης».
Δεν θα ξεχάσω φυσικά το μικρό ferry boat το
«Κατερίνα».
Και το «Μαριώ» που έκανε ενδοκυκλαδικά δρομολόγια και μας
σύνδεε με τη Σύρα και τα άλλα νησιά.
Το «Ευαγγελίστρια», το «Άγιος Γεώργιος», το «Ιόνιον» των Σταθάκη-Μανούσου, το πολύ
γρήγορο «Αλκυών», το “Κυκλάδες”, το «Κίμωλος» και το
«Γεώργιος Εξπρές» του Κωνσταντίνου Βεντούρη, το «Μήλος Εξπρές» των Σταθάκη-Μανούσου,
το «Σίφνος Εξπρές» (το επονομαζόμενο «Ζολώτας») του Ευάγγελου Βεντούρη.
Οδηγοί στα φορτηγά μας
«Στο φορτηγό μας δούλεψε, αρχικά, ως οδηγός ο Δημήτρης ο Γαϊτάνος (το Δημί της Βασιλικής).
Ήταν ένα πράσινο φορτηγό μάρκας MERCEDES.
Μετά το Δημί δούλεψε ο Νίκος ο Συνοδινός από τα Ξάμπελα.
Μετά πήρα τρία τριαξονικά φορτηγά.
Ο γαμπρός μου, ο Γιάννης ο Μπενάκης, έκανε για πολλά χρόνια τα
δρομολόγια στην Αθήνα. Μέχρι και πριν από δυο-τρία χρόνια πήγαινε συνέχεια δρομολόγια Πειραιάς-Σίφνος-Πειραιάς. Το ένα φορτηγό πήγαινε,το άλλο ερχόταν.
Ο ίδιος δεν πήγαινα στην Αθήνα.
Εγώ έκανα μέρα-νύχτα
δρομολόγια στη Σίφνο με εκείνο το HANOMAG».
Φορτηγά Δημοσίας Χρήσης
«Φορτηγά Δημοσίας Χρήσης είχαν τότε:
Ο Μιχάλης ο Δεπάστας, ο Γεροντόπουλος, ο κυρ- Αντώνης ο Μάμιδας,
ο Μιχάλης ο Θεολόγος, ο Κασαγιώνης (ο Γιώργης ο Καλογήρου) και ο Γιάννης ο Καρεκλάς
Εμείς χρησιμοποιούσαμε αυτά τα φορτηγά Δημοσίας Χρήσης, αλλά
ναύλωνα και φορτηγά από την Αθήνα και μου έφερναν τα πράγματα.
Ναύλωνα ακόμα και φορτηγά-ψυγεία.
Οι δικοί μας δεν είχαν στην αρχή φορτηγά-ψυγεία.
Στην αρχή είχα φέρει ένα φορτηγό ψυγείο για δύο τρία χρόνια.
Ήταν του Σαραγά.
Ο Σαραγάς έκανε τρία-τέσσερα δρομολόγια την εβδομάδα.
Στη συνέχεια τα προϊόντα αυτά μου τα έφερναν αποκλειστικά οι
δικοί μας, όταν πήραν και αυτοί ψυγεία».
Οι συνθήκες
«Οι συνθήκες ήταν πολύ δύσκολες που κυριολεκτικά δεν περιγράφονται.
Όταν ερχόταν το φορτηγό έπρεπε να ξεφορτωθεί αμέσως όλη η
νταλίκα και να κατέβει στις Καμάρες για να πάρει σειρά για να φύγει ξανά με το καράβι.
Μπορούσε να ήταν δέκα φορτηγά και το βαπόρι να πάρει μόνο τα
πέντε και τα υπόλοιπα να μείνουν στο μώλο.
Το ίδιο γινόταν και στον Πειραιά.
Τα μεγάλα προβλήματα τα είχαμε το Πάσχα και την καλοκαιρινή
περίοδο.
Φανταστείτε το γινόταν με τα ευπαθή προϊόντα.
Γάλατα, φρούτα, τυριά, αλλαντικά.
Το φορτηγό με τα ευπαθή προϊόντα πήγαινε και περίμενε στον Πειραιά.
Αν δεν το έπαιρνε το καράβι μπορούσε να μείνει στο μώλο
ακόμα και τρεις ημέρες.
Όταν με τα πολλά το φορτηγό έφτανε στη Σίφνο πολλά από τα πράγματα
που μετέφερε τα πετούσαμε αμέσως στα
σκουπίδια.
Αναγκαζόμαστε κάποιες φορές να πηγαίνουμε τα φορτηγά μέσω Σύρου
ή Πάρου.
Ναυλώναμε παντόφλα για να φέρει τα φορτηγά.
Για να έρθουν τα προϊόντα στη Σίφνο περνούσαμε του Χριστού
τα Πάθη.
Αυτή αγωνία δεν ξεπερνιέται με τίποτα.
Από τη μία να βλέπεις το μαγαζί άδειο και να περιμένεις το
φορτηγό και από την άλλη να πετάς τα πράγματα όταν τελικά ερχόταν.
Όλο αγωνία ήταν.
Πότε ομαλοποιείται αυτή η κατάσταση;
Η κατάσταση αρχίζει κάπως να ομαλοποιείται όταν σιγά-σιγά ήρθε
το «Μήλος Εξπρές». Αυτό ήταν μεγάλο βαπόρι και μας εξυπηρέτησε πολύ καλά.
Αλλά και με το «Μήλος Εξπρές» το καλοκαίρι έμεναν απέξω τα
φορτηγά.
Τα πλοία προτιμούσαν να πάρουν τα ΙΧ και να μείνουν έξω τα
φορτηγά ακόμα και με ευπαθή προϊόντα.
Άμα θέλανε οι εφοπλιστές το πρόβλημα λυνόταν, αλλά δεν
πολυθέλανε .
Δίναμε πολλά χρήματα στα καράβια για την μεταφορά των φορτηγών.
Και τα χρήματα αυτά τα δίναμε και τα δίνουμε χειμώνα-καλοκαίρι.
Το τι λεφτά είχα δώσει για αυτά τα φορτηγά ….
Ήταν μεγάλη αδικία να μας αφήνουν απέξω»..
Από το «Ιόνιον» στον «Σολωμό»
«Από τους παλιούς πλοιάρχους θυμάμαι τον καπετάν-Γιώργη το Σιγάλα.
Αλλά εγώ δεν πολυταξίδευα για να ξέρω τους καπετάνιους.
Στην ερώτηση αν είχαμε προτίμηση σε κάποιο καράβι η απάντηση είναι
απλή
Προτιμούσαμε όποιο βαπόρι μας έπαιρνε.
Ο «Αδαμάντιος Κοραής» έχει εξυπηρετήσει πολύ καλά όλα αυτά
τα χρόνια.
Αλλά τους καλοκαιρινούς μήνες και με τον «Κοραή» υπήρχε πρόβλημα με τα φορτηγά κάποιες φορές.
Και ο «Ανδρέας Κάλβος»
βοήθησε πολύ τα δύο καλοκαίρια που δρομολογήθηκε.
Με τον «Διονύσιο Σολωμό» τα προβλήματα ομαλοποιήθηκαν κατά
πολύ.
Ο «Σολωμός» ήταν μεγάλη δουλειά για τα νησιά μας.
Μας εξυπηρέτησε πολύ καλά”.
Μας είχε πεί και Γ΄μέρος το οποίο θα ακολουθήσει σε λίγες μέρες
