Τα χρόνια της αθωότητας,
μέσα από το φακό του Κυριάκου Σμυρναίου
Ο Κυριάκος Σμυρναίος είναι ένας άνθρωπος που με το φακό του έχει καταγράψει αναρίθμητα στιγμιότυπα της καθημερινότητας.
Από τη δεκαετία του ’60 έχει αποτυπώσει πρόσωπα, γεγονότα, εικόνες μοναδικές.
Λάτρης της Σίφνου, θα συνδεθεί με το νησί και θα αποκτήσει ισχυρούς δεσμούς. Η αδελφή του, η Μαρία, έχει παντρευτεί το Πέτρο το Μυτιληναίο από τα Εξάμπελα.
Το φθινόπωρο του 1978 θα βρεθεί στη Σίφνο για τη βάπτιση της Φλώρας-Συμεωνίας Μάρκου και θα αποτυπώσει ορισμένα πλάνα που 35 χρόνια μετά καταφέρνουν να ζωντανέψουν ξανά τα χρόνια της αθωότητας.
Στα πρώτα πλάνα το «Κυκλάδες» των αδελφών Αγαπητών φθάνει στις Καμάρες της Σίφνου. Θα δέσει στο κεφαλόσκαλο του μόλου, όπου ίσα-ίσα χωρούσε να ακουμπήσει ο καταπέλτης του.
Τον θυμόσαστε εκείνο το φοβερό και τρομερό κεφαλόσκαλο του μώλου των Καμαρών.
Πόσοι και πόσοι καπετάνιοι δεν δεινοπάθησαν για να δέσουν…
Το “Κατερίνα” το θυμόσαστε;
Στη συνέχεια βλέπουμε την πλώρη του «Ιόνιον» των Σταθάκη-Μανούσου να σχίζει τα νερά.
Βλέπουμε ακόμα πλάνα από τα καταστρώματα του πλοίου, αλλά και την κόντρα που έχει με το «Άγιος Γεώργιος» (τον «ξιφία») του Κωνσταντίνου Βεντούρη.
Το αγαπημένο πλοίο φέρνει την πλώρη του στην πρύμνη του «Ιόνιον».
Τα τελευταία πλάνα αποτελούν κάτι που δύσκολα μπορεί να γίνει κατανοητό από όσους δεν το έζησαν. Είναι 5 Σεπτεμβρίου 1978 και το «Κάλυμνος» της ΕΥΔΟΞΟΣ ΝΑΥΤΙΛΙΑΚΗΣ, πραγματοποιεί την τελευταία του προσέγγιση στο λιμάνι των Καμαρών.
Στη γέφυρα του “Κάλυμνος” καπετάνιος είναι ο καπετάν-Δημήτρης Ζάρακας, ο οποίος είχε αντικαταστήσει τον καπετάν-Λάζαρο Γαβαλά που είχε πάει στο “Ιόνιον”.
Στη γέφυρα του “Κάλυμνος” καπετάνιος είναι ο καπετάν-Δημήτρης Ζάρακας, ο οποίος είχε αντικαταστήσει τον καπετάν-Λάζαρο Γαβαλά που είχε πάει στο “Ιόνιον”.
Ο κόσμος του νησιού έχει κατέβει στο λιμάνι για να αποχαιρετήσει το πλοίο που πρόσφερε τόσα πολλά στα νησιά μας για μία ολόκληρη δεκαετία.
Το «Κάλυμνος» έρχεται στης Καμάρες, πλαγιοδετεί, ξεφορτώνει, φορτώνει και αναχωρεί.
Το πλοίο σφυρίζει συνεχώς, ο κόσμος έχει για τα καλά συγκινηθεί, δάκρυα κυλούν σε κάποια μάγουλα και όλοι έχουν τα χέρι τους σηκωμένα ψηλά.
«Αντίο, Καλυμνάκι».
Μια μεγαλόπρεπη βουτιά από το φανάρι του μόλου κλείνει τη σκηνή με τρόπο πανηγυρικό.
Και εμείς ας κλείσουμε με ένα στίχο του Λουί Μπροκιέ, ενός Μαρσεγιέζου ποιητή: «Θα ξανάρθω να προσαράξω μες στις καρδιές των καραβιών».
Για όλους όσους τα πλοία έχουν ψυχή …
