Το φετινό καλοκαίρι η καρδιά της Ελλάδας χτυπά πολύ δυνατά στην θαλάσσια περιοχή νότια του Καστελλορίζου, της Ρόδου, της Καρπάθου, της Κάσου.
Στη θάλασσα της Λεβαντίνης, ή αλλιώς Λυκικό Πέλαγος…
Στην αγριεμένη Ανατολική Μεσόγειο…
Οι Τούρκοι προχωρούν σε σεισμικές έρευνες σε μία εκτεταμένη θαλάσσια περιοχή που ανήκει στην ελληνική υφαλοκρηπίδα.
Ένα διαρκές πολιτικό και στρατιωτικό παιχνίδι με τους γείτονές μας να πρωτοστατούν σε ένα μπαράζ εκρηκτικών δηλώσεων που μυρίζουν μπαρούτι.
Και μέσα σε όλα αυτά τα φοβερά και τρομερά υπάρχει ένα ακριτικό νησί που παραμένει διαρκώς στο προσκήνιο.
Το όνομά του είναι το περίφημο σύμπλεγμα του Καστελλορίζου, με τη Μεγίστη να αποτελεί το μεγαλύτερο νησί του συμπλέγματος…
Η Ρω και η Κυρά της Ρω
Ταξιδέψαμε στο ακριτικό Καστελλόριζο. Πήραμε το πλοίο «ΣTAYΡΟΣ» της SAOS FERRIES (το πρώην «ΣΑΟΣ ΙΙ») από την Χάλκη.
Το νησιωτικό σύμπλεγμα βρίσκεται περισσότερο από εβδομήντα μίλια από τη Ρόδο.
Παραπλέοντας τις ακτές της Λυκίας δεν συναντάς άλλο ελληνικό νησί.
Το πρώτο ελληνικό νησί που συναντάμε είναι η περίφημη Ρω, λίγα μίλια μακριά από τη Μεγίστη.
Εδώ συμβαίνει κάτι το πρωτόγνωρο.
Το πλοίο αρχίζει να σφυρίζει μέσα στο λυκόφως της μέρας.
Φόρος τιμής για τη Ρω, φόρος τιμής για την Κυρά της Ρω, φόρος τιμής για τους έλληνες στρατιώτες που φυλάττουν Θερμοπύλας.
Νιώθεις πολύ παράξενα.
Σαν να βλέπεις μπροστά σου εκείνη την καταπληκτική γυναίκα, την Δέσποινα Αχλαδιώτου, την αποκαλούμενη «Κυρά της Ρω».
Ήρθε εδώ το 1927 μαζί με τον σύζυγό της, τον Κώστα Αχλαδιώτη.
Κτηνοτρόφοι, απλοί άνθρωποι.
Το νησί ανήκε στους Ιταλούς.
Ο Κώστας Αχλαδιώτης αρρώστησε και πέθανε αβοήθητος στο νησί το 1940.
Κόντρα σε κάθε λογική η Δέσποινα Αχλαδιώτου επέστρεψε στο νησί μαζί με την τυφλή μητέρα της.
Σε ένα νησί παντελώς έρημο από οποιαδήποτε άλλη ανθρώπινη ψυχή.
Η ίδια βοηθούσε σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής τους άνδρες του Ιερού Λόχου.
Αντίσταση κόντρα στον φασισμό.
Από το 1943 (ίσως και νωρίτερα) η Κυρά της Ρω υψώνει κάθε μέρα την ελληνική σημαία στο νησί.
Σε όλη της τη μοναχική ζωή θα πράττει αυτό που πολύ δύσκολα κάποιος άλλος θα έκανε.
Η μοίρα του Καστελλορίζου
Το Καστελλόριζο απελευθερώνεται το 1943 από τους Εγγλέζους.
Το νησί ισοπεδώνεται από τους ανελέητους συμμαχικούς βομβαρδισμούς.
Στις αρχές του εικοστού αιώνα ο πληθυσμός του νησιού έφτανε τις 14.000 ψυχές.
Μετά την απελευθέρωση του νησιού από τους Εγγλέζους το Καστελλόριζο θα μείνει χωρίς κατοίκους.
Οι κάτοικοι αναγκάζονται να το εγκαταλείψουν για τα απέναντι παράλια της Τουρκίας, για την Κύπρο, για την Παλαιστίνη, για τις Ακυβέρνητες Πολιτείες στα χρόνια του Πολέμου.
Θα παραμείνει η Δέσποινα Αχλαδιώτου μαζί με τη μητέρα της.
Οι Άγγλοι έχουν αποφασίσει να δώσουν το νησί στους Τούρκους.
Ο αναγκαστικός εκπατρισμός των κατοίκων διευκολύνει τόσο πολύ τα άνομα σχέδια τους.
Και εκεί γίνεται το μεγάλο θαύμα.
Οι Καστελλοριζιοί επιστρέφουν στο νησί στις 29 Σεπτεμβρίου του 1945.
Οι άνθρωποι επιστρέφουν στον καταστραμμένο τόπο τους διασώζοντάς τον από τις ανίερες δολοπλοκίες των Άγγλων.
Η σημαία μας
Φύγαμε από την πανέμορφη Μεγίστη λίγο πριν να χαράξει.
Στο λυκαυγές της μέρας είδαμε τους έλληνες στρατιώτες να υψώνουν τη σημαία και να μας χαιρετούν ανεμίζοντας περήφανα μία άλλη ελληνική σημαία.
Το «ΣΤΑΥΡΟΣ» σφυρούσε χαρούμενα.
Η Κυρά της Ρω ζει και βασιλεύει
Το πνεύμα των ανθρώπων δεν χάνεται ποτέ
Είναι δύσκολοι οι καιροί που ζούμε, αλλά το Καστελλόριζο και οι κάτοικοί του είναι συνηθισμένα στα δύσκολα.
Όλα θα πάνε καλά!!!
Ταξιδέψτε σε αυτόν τον πανέμορφο και περήφανο βράχο!!!
Ο αγώνας για την ελευθερία δεν σταματά ποτέ.
Ακολουθεί το βίντεο με τους φαντάρους και το πλοίο ΣΤΑΥΡΟΣ: